 |
Амир кардани расул, алайҳиссалом, ҷавони ҳузайлиро бар саррийяе, ки дар он пирон ва ҷангозмудагон будандЯк сарийя мефиристодӣ расул,
Баҳри ҷанги кофиру дафъи фузул.
Як ҷавонеро гузид ӯ аз Ҳузайл,
Мири лашкар кардашу солори хайл.
Асли лашкар бегумон сарвар бувад,
Қавми бесарвар тани бесар бувад.
Ин ҳама, ки мурдаву пажмурдаӣ,
З-он бувад, ки тарки сарвар кардаӣ.
Аз касал в-аз бухл в-аз мову манӣ
Мекашӣ сар, хешро сар мекунӣ.
Ҳамчу устуре, ки бигрезад зи бор,
ӯ сари худ гирад андар кӯҳсор.
Соҳибаш дар пай давон, к-эй хирасар,
Ҳар тараф гургест андар қасди хар.
Гар зи чашмам ин замон ғоиб шавӣ,
Пешат ояд ҳар тараф гурги қавӣ,
Устухонатро бихояд чун шакар,
Ки набинӣ зиндагониро дигар.
Он магир, охир бимонӣ аз алаф,
Оташ аз беҳезумӣ гардад талаф.
Ҳин, бимагрез аз тасарруф карданам
В-аз гароний бор, ки ҷонат манам.
Ту сутурӣ ҳам, ки нафсат ғолиб аст,
Ҳукм ғолибро бувад, эй худпараст!
Хар нахондат, асб хондат зулҷалол,
Асби тозиро араб гӯяд таъол.
Мири охур буд Ҳақро Мустафо
Баҳри устурони нафси пурҷафо
«Қул таъолав» гуфт аз ҷазби карам,
То риёзаттон диҳам, ман роизам.
Нафсҳоро то муравваз кардаам,
З-ин сутурон бас лагадҳо х(в)ардаам.
Ҳар куҷо бошад риёзатборае,
Аз лагадҳояш набошад чорае.
Лоҷарам ағлаб бало бар анбиёст,
Ки риёзат додани хомон балост.
Суксуконед аз дамам юрғо равед,
То явошу маркаби султон шавед.
«Қул таъолав, қул таъолав» гуфт раб,
Эй сутурони рамида аз адаб.
Гар наёянд, эй набӣ, ғамгин машав,
З-он ду бетамкин ту пур аз кин машав.
Гӯши баъзе з-ин «таъолав»-ҳо кар аст,
Ҳар сутуреро ситабле дигар аст.
Мунҳазим гарданд баъзе з-ин нидо,
Ҳаст ҳар асбе тавилай ӯ ҷудо.
Мунқабиз гарданд баъзе з-ин қасас,
З-он ки ҳар мурғе ҷудо дорад қафас.
Худ малоик низ ноҳамто буданд,
З-ин сабаб бар осмон саф-саф шуданд.
Кӯдакон гарчи ба як мактаб- даранд,
Дар сабақ ҳар як зи як болотаранд.
Машриқиву мағрибиро ҳиссҳост,
Мансиби дидор ҳисси чашмрост.
Сад ҳазорон гӯшҳо гар саф зананд,
Ҷумла мӯҳтоҷони чашми равшананд.
Боз саффи гӯшҳоро мансабе,
Дар самоъи ҷону ахбору нубӣ.
Сад ҳазорон чашмро он роҳ нест,
Ҳеч чашме аз самоъ огоҳ нест.
Ҳамчунин ҳар ҳисс як-як мешумар,
Ҳар яке маъзул аз он кори дигар.
Панҷ ҳисси зиҳиру панҷ андарун,
Даҳ сафанд андар «қиёму-с-софувун».
Ҳар касе, к-ӯ аз сафи дин саркаш аст,
Меравад сӯйи сафе, к-он вопас аст.
Ту зи гуфтори «таъолав» кам макун,
Кимиёи бас шигарф аст ин сухун.
Гар мисе гардад зи гуфторат нафир,
Кимиёро ҳеч аз вай вомагир.
Ин замон гар баст нафси соҳираш,
Гуфти ту судаш кунад дар охираш.
«Қул таъолав, қул таъолав», эй ғулом,
Ҳин, ки «инналлоҳа ядъу лиссалом».
Хоҷа, боз о аз маниву аз сарӣ,
Сарварӣ ҷӯ, кам талаб кун сарварӣ.
Саҳифаи 77/140
|
Дафтари якум
