 |
Эътироз кардани муътаризе бар расул, алайҳиссалом, бар амир кардани он ҳузайлӣЧун паямбар сарваре кард аз Ҳузайл
Аз барои лашкари мансурхайл,
Булфузуле аз ҳасад тоқат надошт,
Эътирозу «ло нусаллим» барфарошт.
Халқро бингар, ки чун зулмониянд?
Дар матоъи фоние чун фониянд?
Аз такаббур ҷумла андар тафриқа,
Мурда аз ҷон, зиндаанд аз махрақа.
Ин аҷаб ки ҷон ба зиндон андар аст
В-он гаҳе мифтоҳи зиндонаш ба даст.
Пой то сар ғарқи саргин он ҷавон,
Мезанад бар доманаш ҷӯйи равон.
Доимо паҳлӯ ба паҳлӯ беқарор,
Паҳлуйи оромгоҳу пушти дор.
Нур пинҳон асту ҷустуҷӯ гувоҳ,
К-аз газофа дил намеҷӯяд паноҳ.
Гар набудӣ ҳабси дунёро манос,
На будӣ ваҳшат, на дил ҷустӣ халос.
Ваҳшатат ҳамчун муваккал мекашад,
Ки биҷӯ, эй золл, минҳоҷи рашад.
Ҳаст минҳоҷу ниҳон дар макман аст,
Ёфташ раҳни газофа ҷустан аст.
Тафриқаҷӯёни ҷамъ андар камин,
Ту дар ин толиб рухи матлуб бин.
Мурдагони боғ барҷаста зи бун,
К-он диҳандай зиндагиро фаҳм кун.
Чашми ин зиндониён ҳар дам ба дар
Кай будӣ? Гар нестӣ кас муждавар.
Сад ҳазор олудагони обҷӯ
Кай будандӣ? Гар набудӣ оби ҷӯ.
Бар замин паҳлӯтро ором нест,
Дон, ки дар хона лиҳофу бистарест.
Бемақар гоҳе набошад беқарор,
Бе хуморишкан набошад ин хумор.
Гуфт: «На-на, ё русулуллаҳ, макун
Сарвари лашкар, магар шайхи куҳун.
Ё расулуллаҳ! Ҷавон гар шерзод,
Ғайри марди пир сарлашкар мабод.
Ҳам ту гуфтастиву гуфтӣ ту гуво
Пир бояд, пир бояд пешво.
Ё расулуллаҳ! Дар ин лашкар нигар,
Ҳаст чандин пиру аз вай пештар.
З-ин дарахт он барги зардашро мабин,
Себҳои пухтаи ӯро бичин.
Баргҳои зарди ӯ худ кай тиҳист?
Ин нишони пухтагиву комилист.
Барги зарди ришу он мӯйи сапед
Баҳри ақли пухта меорад навид.
Баргҳои наврасидай сабзфом,
Шуд нишони он ки он мева-ст хом».
Барги бебаргӣ нишони орифист,
Зардии зар сурхрӯйий сайрафист.
Он ки ӯ гул ориз аст, ар навхат аст,
ӯ ба мактабгоҳи махбар навхат аст.
Ҳарфҳои хатти ӯ каж-маж бувад,
Музмини ақл аст, агар тан медавад.
Пойи пир аз суръат арчи бозмонд,
Ёфт ақли ӯ ду пар, бар авҷ ронд.
Гар масал хоҳӣ, ба Ҷаъфар дарнигар,
Дод Ҳақ бар ҷойи дасту пош пар.
Бигзар аз зар, к-ин сухан шуд муҳтаҷиб,
Ҳамчу симоб ин дилам шуд музтариб.
З-андарунам сад хамӯши хушнафас
Даст бар лаб мезанад, яъне, ки бас.
Хомушӣ баҳр асту гуфтан ҳамчу ҷӯ,
Баҳр меҷӯяд туро, ҷӯро маҷӯ.
Аз ишоратҳои дарё сар матоб,
Хатм кун, «валлоҳу аълам би-с-савоб».
Ҳамчунин пайваста кард он беадаб
Пеши пайғамбар сухан з-он сардлаб.
Даст медодаш сухан, ӯ бехабар,
Ки хабар ҳарза бувад пеши назар.
Ин хабарҳо аз назар худ ноиб аст,
Баҳри ҳозир нест, баҳри ғоиб аст.
Ҳар кӣ ӯ андар назар мавсул шуд,
Ин хабарҳо пеши ӯ маъзул шуд.
Чунки бо маъшуқ гаштӣ ҳамнишин,
Дафъ кун даллолагонро баъд аз ин.
Ҳар кӣ аз тифлӣ гузашту мард шуд,
Номаву даллола бар вай сард шуд.
Нома хонад аз пайи таълимро,
Ҳарф гӯяд аз пайи тафҳимро.
Пеши биноён хабар гуфтан хатост,
К-он далели ғафлату нуқсони мост.
Пеши бино шуд хамӯшӣ нафъи ту,
Баҳри ин омад хитоби «анситу».
Гар бифармояд бигӯ, баргӯй х(в)аш,
Лек андак гӯ, дароз андармакаш.
В-ар бифармояд, ки андаркаш дароз,
Ҳамчунон шармин бигӯ, бо амр соз.
Ҳамчунин ки ман дар ин зебофусун
Бо Зиёулҳақ Ҳусомуддин кунун
Чунки кӯтаҳ мекунам ман аз рашад,
ӯ ба сад навъам ба гуфтан мекашад.
Эй Ҳусомуддин! Зиёи зулҷалол,
Чунки мебинӣ, чу меҷӯйӣ мақол?
Ин магар бошад зи ҳубби муштаҳо,
«Асқинӣ хамран ва қул лӣ иннаҳо».
Бар даҳони туст ин дам ҷоми ӯ,
Гӯш мегӯяд, ки қисми гӯш ку?
Қисми ту гармист, нак гармиву маст,
Гуфт: «Ҳирси ман аз ин афзунтар аст».
Саҳифаи 78/140
|
Дафтари якум
