 |
Қавлуҳу алайҳиссалом «ман башшаранӣ би хуруҷи сафарин башшартауҳу билҷаннати»Аҳмади охирзамонро интиқол
Дар рабеъи аввал ояд бе ҷидол.
Чун хабар ёбад дилаш з-ин вақти нақл,
Ошиқи он вақт гардад ӯ ба ақл.
Чун сафар ояд, шавад шод аз сафар,
Ки пас аз ин моҳ месозам сафар.
Ҳар шабе то рӯз з-ин шавқи ҳудӣ
«Эй рафиқи роҳи аъло» мезадӣ.
Гуфт: «Ҳар кас, ки маро мужда диҳад,
Чун сафар пой аз ҷаҳон берун ниҳад.
Ки сафар бигзашту шуд моҳи рабеъ,
Муждавар бошам мар ӯрову шафеъ».
Гуфт уккоша: «Сафар бигзашту рафт»,
Гуфт, ки ҷаннат туро, эй шери зафт.
Дигаре омад, ки бигзашт он сафар,
Гуфт: «Уккоша бибурд аз муждабар».
Пас риҷол аз нақли олам шодмон
В-аз бақояш шодмон ин кӯдакон.
Чунки оби хуш надид он мурғи кӯр,
Пеши ӯ Кавсар намояд оби шӯр.
Ҳамчунин Мӯсо каромат мешумурд,
Ки нагардад софи иқболи ту дурд.
Гуфт: «Аҳсант»-у накӯ гуфтӣ, валек
То кунам ман машварат бо ёри нек».
Саҳифаи 102/140
|
Дафтари якум
