 |
Мунозиати амирони араб бо Мустафо, алайҳиссалом, ки мулкро муқосамат кун бо мо, то низоъе набошад ва ҷавоб фармудани Мустафо, алайҳиссалом, ки ман маъмурам дар ин аморат ва баҳси эшон аз тарафайнОн амирони араб гирд омаданд,
Назди пайғамбар мунозеъ мешуданд.
Ки ту мирӣ, ҳар як аз мо ҳам амир,
Бахш кун ин мулку бахши худ бигир.
Ҳар яке дар бахши худ инсофҷӯ,
Ту зи бахши мо ду дасти худ бишӯ.
Гуфт: «Мирӣ мар маро Ҳақ додааст,
Сарвариву амри мутлақ додааст.
К-ин қирони Аҳмад асту даври ӯ,
Ҳин, бигиред амри ӯро, «иттақу».
Қавм гуфтандаш, ки мо ҳам з-он қазо
Ҳокимему дод амиримон Худо.
Гуфт: «Лекин мар маро Ҳақ мулк дод,
Мар шуморо ория аз баҳри зод.
Мирии ман то қиёмат боқӣ аст,
Мирии ориятӣ хоҳад шикаст».
Қавм гуфтанд: «Эй амир, афзун магӯ,
Чист ҳуҷҷат бар фузунҷӯйии ту?»
Дарзамон абре баромад з-амри мур,
Сел омад, гашт он атроф пур.
Рӯ ба шаҳр овард сели бас маҳиб,
Аҳли шаҳр афғонкунон, ҷумла раъиб.
Гуфт пайғамбар, ки вақти имтиҳон
Омад акнун, то гумон гардад аён.
Ҳар амире найзаи худ дарфиганд,
То шавад дар имтиҳон он сел банд.
Пас қазиб андохт дар вай Мустафо,
Он қазиби мӯъҷизи фармонраво.
Найзаҳоро ҳамчу хошоке рабуд
Оби тези сели пурҷӯши ануд.
Найзаҳо гум гашт ҷумла в-он қазиб
Бар сари об истода чун рақиб.
З-эҳтимоми он қазиб он сели зафт
Рӯ бигардониду он селоб рафт.
Чун бидиданд аз вай он амри азим,
Пас муқир гаштанд он мирон зи бим.
Ҷуз се кас, ки ҳиқди эшон чира буд,
Соҳираш гуфтанду коҳин аз ҷуҳуд.
Мулки барбаста чунон бошад заъиф,
Номашон бин, номи ӯ бин, эй наҷиб!
Номашонро сели тези марг бурд,
Номи ӯву давлати тезаш намурд.
Панҷ набват мезадандаш бардавом,
Ҳамчунин ҳар рӯз то рӯзи қиём.
Гар туро ақл аст, кардам лутфҳо
В-ар харӣ, овардаам харро асо.
Ончунон з-ин охурат берун кунам,
К-аз асо гӯшу сарат пурхун кунам.
Андар ин охур харону мардумон
Менаёбанд аз ҷафои ту амон.
Нак, асо овардаам баҳри адаб,
Ҳар хареро, к-ӯ набошад мустаҳаб,
Аждаҳое мешавад дар қаҳри ту,
К-аждаҳое гаштаӣ дар феълу хӯ.
Аждаҳои кӯҳиӣ ту беамон,
Лек бингар аждаҳои осмон.
Ин асо аз дӯзах омад чошнӣ,
Ки ҳало! Бигрез андар равшанӣ.
В-арна дармонӣ ту дар дандони ман,
Махласат набвад зи дарбандони ман.
Ин асое буд, ин дам аждаҳост,
То нагӯйӣ дӯзахи Яздон куҷост?
Саҳифаи 109/140
|
Дафтари якум
