|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
Четвертая тетрадь |
|
 |
Тафсири ин оят, ки «ва мо халақна-с-самовоти ва-л-арза ва мо байнаҳо илло билҳаққ», наёфаридамашон баҳри ҳамин, ки шумо мебинед, балки баҳри маънӣ ва ҳикмати боқия, ки шумо намебинед онроҲеч наққоше нигорад зайни нақш,
Бе умеди нафъ баҳри айни нақш?
Балки баҳри меҳмонону кеҳон,
Ки ба фурҷа вораҳанд аз андуҳон.
Шодии бачгону ёди дӯстон,
Дӯстони рафтаро аз нақши он.
Ҳеч кӯзагар кунад кӯза шитоб
Баҳри айни кӯза, на бар бӯйи об?
Ҳеч косагар кунад коса тамом
Баҳри айни коса, на баҳри таъом?
Ҳеч хаттоте нависад хат ба фан
Баҳри айни хат, на баҳри хондан?
Нақши зоҳир баҳри нақши ғоиб аст
В-он барои ғоиби дигар бибаст.
То севум, чорум, даҳум бармешумар
Ин фавоидро ба миқдори назар.
Ҳамчу бозиҳои шатранҷ, эй писар,
Фоидай ҳар лаъб дар толӣ нигар.
Ин ниҳода баҳри он лаъби ниҳон
В-он барои ону он баҳри фалон.
Ҳамчунин дида ҷиҳот андар ҷиҳот,
Дар пайи ҳам, то расӣ дар бурду мот.
Аввал аз баҳри дувум бошад чунон,
Ки шудан бар пояҳои нардбон.
В-он дувум баҳри севум медон тамом,
То расӣ ту поя-поя то ба бом.
Шаҳвати хӯрдан зи баҳри он манӣ,
Он манӣ аз баҳри наслу равшанӣ.
Кундбиняш менабинад ғайри ин,
Ақли ӯ бесайр чун набти замин.
Набтро чӣ хонда, чӣ нохонда,
Ҳаст пойи ӯ ба гил дармонда.
Гар сараш ҷунбад, ба сайри бод рав,
Ту ба сарҷунбонияш ғарра машав.
Он сараш гӯяд «самиъно», эй сабо!
Пойи ӯ гӯяд «асайно халлино».
Чун надорад сайр, меронад чу ом,
Бар таваккул, мениҳад чун кӯр гом.
Бар таваккул, то чи ояд дар набард
Чун таваккул кардани асҳоби нард.
В-он назарҳое, ки он афсурда нест,
Ҷуз раванда- вҷуз дарандай парда нест.
Он чӣ дар даҳ сол хоҳад омадан,
Ин замон бинад ба чашми хештан.
Ҳамчунин ҳар кас ба андозай назар
Ғайбу мустақбал бибинад хайру шар.
Чунки садди пешу садди пас намонд,
Шуд гузора чашму лавҳи ғайб хонд.
Чун назар пас кард то бадви вуҷуд,
Моҷаро в-оғози ҳастӣ рӯ намуд.
Баҳси амлоки замин бо кибриё
Дар халифа кардани бобои мо.
Чун назар дар пеш афганд ӯ, бидид
Он чи хоҳад буд то маҳшар падид.
Пас зи пас мебинад ӯ то асли асл,
Пеш мебинад аён то рӯзи фасл.
Ҳар касе андозаи равшандилӣ
Ғайбро бинад ба қадри сайқале.
Ҳар кӣ сайқал беш кард, ӯ беш дид,
Бештар омад бар ӯ сурат падид.
Гар ту гӯйӣ, к-ин сафо фазли Худост,
Низ ин тавфиқи сайқал з-он атост.
Қадри ҳиммат бошад он ҷаҳду дуъо,
«Лайса ли-л-инсони илло мо саъо».
Воҳиби ҳиммат Худованд асту бас,
Ҳиммати шоҳӣ надорад ҳеч хас.
Нест тахсиси Худо касро ба кор
Монеъи тавъу муроду ихтиёр.
Лек чун ранҷе диҳад бадбахтро,
ӯ гурезонад ба куфрон рахтро.
Некбахтеро чу Ҳақ ранҷе диҳад,
Рахтро наздиктар вомениҳад.
Баддилон аз бими ҷон дар корзор
Карда асбоби ҳазимат ихтиёр.
Пурдилон дар ҷанг ҳам аз бими ҷон
Ҳамла карда сӯйи саффи душманон.
Рустамонро тарсу ғам вопеш бурд,
Ҳам зи тарс он баддил андар хеш мурд.
Чун миҳакк омад балову бими ҷон,
З-он падид ояд шуҷоъ аз ҳар ҷабон.
Страница 112/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
Первая тетрадь