 |
Қиссаи он обгир ва сайёдон ва он се моҳӣ, яке оқил ва яке нимоқил ва он дигар мағрур ва аблаҳи муғаффали лошай ва оқибати ҳар сеҚиссаи он обгир аст, эй ануд,
Ки дар ӯ се моҳии ишгарф буд.
Дар Калила хонда бошӣ, лек он
Қишри қисса бошаду ин мағзи ҷон.
Чанд сайёде суйи он обгир
Баргузаштанду бидиданд он замир.
Пас шитобиданд, то дом оваранд,
Моҳиён воқиф шуданду ҳушманд.
Он ки оқил буд, азми роҳ кард,
Азми роҳи мушкили нохоҳ кард.
Гуфт бо инҳо надорам машварат,
Ки яқин сустам кунанд аз мақдират.
Меҳри зоду буд бар ҷоншон танад,
Коҳиливу ҷаҳлашон бар ман занад.
Машваратро зиндае бояд накӯ,
Ки туро зинда кунад в-он зинда ку?
Эй мусофир! Бо мусофир рой зан,
З-он ки поят ланг дорад ройи зан.
Аз дами ҳуббулватан бигзар, маист,
Ки ватан он сӯст, ҷон ин сӯй нест.
Гар ватан хоҳӣ, гузар он сӯйи шат,
Ин ҳадиси ростро кам хон ғалат.
Саҳифаи 84/140
|
Дафтари якум
