 |
Шахсе ба вақти истинҷо мегуфт: «аллоҳумма ариҳнӣ роиҳата-л-ҷаннат» ба ҷойи он ки «аллоҳумма иҷъалнӣ мин-ат-таввобина ва аҷъалнӣ мина-л-мутаҳҳарин», ки вирди истинҷост ва вирди истинҷоро ба вақти истиншоқ мегуфт, азизе бишунид ва инро тоқат надоштОн яке дар вақти истинҷо бигуфт,
Ки маро бо бӯйи ҷаннат дор ҷуфт».
Гуфт шахсе: «Хуб вирд овардаӣ,
Лек сӯрохи дуъо гум кардаӣ.
Ин дуъо чун вирди бинӣ буд, чун
Вирди биниро ту овардӣ ба кун?
Роиҳай ҷаннат зи бинӣ ёфт ҳур,
Роиҳай ҷаннат кай ояд аз дубур?»
Эй тавозуъ бурда пеши аблаҳон
В-эй такаббур бурда ту пеши шаҳон.
Он такаббур бар хасон хуб асту чуст,
Ҳин, марав маъкус, аксаш банди туст.
Аз пайи сӯрохи бинӣ руст гул,
Бӯ вазифай бинӣ омад, эй утул!
Бӯйи гул баҳри машом аст, эй далер,
Ҷойи он бӯ нест ин сӯрохи зер.
Кай аз ин ҷо бӯйи хулд ояд туро!
Бӯ зи мавзеъ ҷӯ, агар бояд туро.
Ҳамчунин ҳуббулватан бошад дуруст,
Ту ватан бишнос, эй хоҷа, нахуст.
Гуфт он моҳии зирак: «Раҳ кунам,
Дил зи рою машваратшон барканам».
Нест вақти машварат, ҳин, роҳ кун,
Чун Алӣ ту оҳ андар чоҳ кун.
Маҳрами он оҳ камёб аст бас,
Шабраву пинҳонравӣ кун чун асас.
Сӯйи дарё азм кун з-ин обгир,
Баҳр ҷӯву тарки ин гирдоб гир.
Синаро по сохт, мерафт он ҳазур
Аз мақоми бохатар то баҳри нур.
Ҳамчу оҳу, к-аз пайи ӯ саг бувад,
Медавад, то дар танаш як раг бувад.
Хоби харгӯшу саг андар пай хатост,
Хоб худ дар чашми тарсанда куҷост?
Рафт он моҳӣ, раҳи дарё гирифт,
Роҳи дуру паҳнаи паҳно гирифт.
Ранҷҳо бисёр диду оқибат
Рафт охир сӯйи амну офият.
Хештан афганд дар дарёи жарф,
Ки наёбад ҳадди онро ҳеч тарф.
Пас чу сайёдон биёварданд дом,
Нимоқилро аз он шуд талх ком.
Гуфт: «Аҳ! Ман фавт кардам фурсаро,
Чун нагаштам ҳамраҳи он раҳнамо?»
Ногаҳон рафт ӯ валекин чунки рафт,
Мебибоястам шудан дар пай ба тафт.
Бар гузашта ҳасрат овардан хатост,
Боз н-ояд рафта, ёди он ҳабост.
Саҳифаи 86/140
|
Дафтари якум
