 |
Қиссаи он мурғи гирифта, ки васийят кард, ки бар гузашта пушаймонӣ махӯр, тадоруки вақт андеш ва рӯзгор мабар дар пушаймонӣОн яке мурғе гирифт аз макру дом,
Мурғ ӯро гуфт: «Эй хоҷай ҳумом!
Ту басе говону мешон х(в)ардаӣ,
Ту басе уштур ба қурбон кардаӣ.
Ту нагаштӣ сер з-онҳо дар заман,
Ҳам нагардӣ сер аз аҷзои ман.
Ҳил маро, то ки се пандат бардиҳам,
То бидонӣ зиракам ё аблаҳам?
Аввали он панд ҳам дар дасти ту,
Сонияш бар боми каҳгилбасти ту.
В-он савум пандат диҳам ман бар дарахт,
Ки аз ин се панд гардӣ некбахт.
Он чӣ бар даст аст, ин аст он сухун,
Ки муҳолеро зи кас бовар макун».
Бар кафаш чун гуфт аввал панди зафт,
Гашт озоду бар он девор рафт.
Гуфт дигар: «Бар гузашта ғам мах(в)ар,
Чун зи ту бигзашт, з-он ҳасрат мабар».
Баъд аз он гуфташ, ки дар ҷисмам катим
Даҳ дирамсанг аст, як дурри ятим.
Давлати ту – бахти фарзандони ту
Буд он гавҳар, ба ҳаққи ҷони ту.
Фавт кардӣ дур, ки рӯзият набуд,
Ки набошад мисли он дур дар вуҷуд.
Ончунон ки вақти зодан ҳомила
Нола дорад, хоҷа шуд дар ғулғула.
Мурғ гуфташ: «Не насиҳат кардамат,
Ки мабодо баргузаштай дӣ ғамат?
Чун гузашту рафт, ғам чун мех(в)арӣ?
Ё накардӣ фаҳм пандам ё карӣ!
В-он дувум пандат бигуфтам, к-аз залол,
Ҳеч ту бовар макун қавли муҳол.
Ман наям худ се дирамсанг, эй асад!
Даҳ дирамсанг андарунам чун бувад?»
Хоҷа бозомад ба худ, гуфто, ки ҳин,
Бозгӯ он панди хуби севумин.
Гуфт: «Оре! Хуш амал кардӣ бад-он,
То бигӯям панди солис ройгон?
Панд гуфтан бо ҷаҳули хобнок
Тухм афгандан бувад дар шӯрахок.
Чоки ҳумқу ҷаҳл напзирад рафӯ,
Тухми ҳикмат кам деҳаш, эй пандгӯ!»
Саҳифаи 87/140
|
Дафтари якум
