 |
Дар баёни он ки ваҳм қалби ақл аст ва ситезаи ӯст, бад-ӯ монад ва ӯ нест ва қиссаи муҷовиботи Мӯсо алайҳиссалом, ки соҳиби ақл буд бо Фиръавн, ки соҳиби ваҳм будАқл зидди шаҳват аст, эй паҳлавон
Он ки шаҳват метанад, ақлаш махон.
Ваҳм хонаш, он ки шаҳватро гадост,
Ваҳм қалби нақди зарри ақлҳост.
Бемиҳак пайдо нагардад ваҳму ақл,
Ҳар дуро сӯйи миҳак кун зуд нақл.
Ин миҳак Қуръону ҳоли анбиё,
Чун миҳак мар қалбро гӯяд: «Биё.
То бибинӣ хешро з-осеби ман,
Ки найӣ аҳли фарозу шеби ман».
Ақлро гар аррае созам дуним,
Ҳамчу зар бошад дар оташ ӯ басим.
Ваҳм мар Фиръавни оламсӯзро,
Ақл мар Мӯсои ҷонафрӯзро.
Рафт Мӯсо бар тариқи нестӣ,
Гуфт Фиръавнаш: «Бигӯ, ту кистӣ?»
Гуфт: «Ман ақлам, расули зулҷалол,
Ҳуҷҷатуллоҳам, амонам аз залол».
Гуфт: «Не, хомуш, раҳо кун ҳойҳу,
Нисбату номи қадиматро бигӯ».
Гуфт, ки нисбат маро аз хокдон-ш,
Номи аслам камтарини бандагон-ш.
Бандазодай он Худованди ваҳид,
Зода аз пушти ҷавориву абид.
Нисбати аслам зи хоку обу гил,
Обу гилро дод Яздон ҷону дил.
Марҷаъи ин ҷисми хокам ҳам ба хок,
Марҷаъи ту ҳам ба хок, эй саҳмнок!
Асли мову асли ҷумлай саркашон,
Ҳаст аз хокеву онро сад нишон.
Ки мадад аз хок мегирад танат,
Аз ғизои хок печад гарданат.
Чун равад ҷон, мешавад ӯ боз хок
Андар он гӯри махуфи саҳмнок.
Ҳам туву ҳам мову ҳам ашбоҳи ту
Хок гарданду намонад ҷоҳи ту.
Гуфт: «Ғайри ин насаб номет ҳаст,
Мар туро он ном худ авлотар аст.
Бандаи Фиръавну бандай бандагон-ш,
Ки аз ӯ парвард аввал ҷисму ҷон-ш.
Бандаи ёғии тоғии залум
З-ин ватан бигрехта аз феъли шум.
Хуниву ғаддориву ҳақношинос,
Ҳам бар ин авсоф худ мекун қиёс.
Дар ғарибӣ хору дарвешу халақ,
Ки надонистӣ сипоси мову Ҳақ».
Гуфт: «Ҳошо, ки бувад бо он малик
Дар худовандӣ касе дигар шарик.
Воҳид андар мулк ӯро ёр не,
Бандагонашро ҷуз ӯ солор не.
Нест халқашро дигар кас молике,
Ширкаташ даъво кунад ҷуз ҳолике?
Нақш ӯ кардасту наққоши ман ӯст,
Ғайр агар даъво кунад, ӯ зулмҷӯст.
Ту натонӣ абрӯй ман сохтан,
Чун тавонӣ ҷони ман бишнохтан?
Балки он ғаддору он тоғӣ туӣ,
Ки кунӣ бо Ҳаққ даъвии дуӣ.
Гар бикуштам ман авонеро ба саҳв,
На барои нафс куштам, на ба лаҳв.
Ман задам муштеву ногоҳ уфтод,
Он ки ҷонаш худ набуд, ҷоне бидод.
Ман саге куштам, ту мурсалзодагон,
Сад ҳазорон тифли беҷурму зиён
Куштаиву хунашон дар гарданат,
То чӣ ояд бар ту з-ин хун х(в)арданат.
Куштаӣ зуррияти Яъқубро,
Бар умеди қатли ман матлубро.
Кӯрии ту Ҳақ маро худ баргузид,
Сарнигун шуд, он чӣ нафсат мепазид».
Гуфт: «Инҳоро биҳил, бе ҳеч шак,
Ин бувад ҳаққи ману нону намак?
Ки маро пеши ҳашар хорӣ кунӣ,
Рӯзи равшан бар дилам торӣ кунӣ».
Гуфт: «Хории қиёмат саъбтар,
Гар надорӣ поси ман дар хайру шар.
Захми кайкеро наметонӣ кашид,
Захми мореро ту чун хоҳӣ чашид?
Зоҳиро, кори ту вайрон мекунам,
Лек хореро гулистон мекунам».
Страница 90/140
|
Первая тетрадь
