 |
Арза кардани Мустафо алайҳиссалом шаҳодатро бар меҳмони хешИн сухан поён надорад, Мустафо
Арза кард имону пазруфт он фато.
Он шаҳодатро, ки фаррух будааст,
Бандҳои бастаро бигшудааст.
Гашт мӯъмин, гуфт ӯро Мустафо,
К -имшабон ҳам бош ту меҳмони мо.
Гуфт: «Валлаҳ, то абад зайфи туам,
Ҳар куҷо бошам, ба ҳар ҷо, ки равам.
Зинда карда-в мӯътақу дарбони ту,
Ин ҷаҳону он ҷаҳон бар хони ту.
Ҳар кӣ бигзинад ҷуз ин бигзида хон,
Оқибат даррад гулӯяш устухон.
Ҳар кӣ сӯйи хони ғайри ту равад,
Дев бо ӯ, дон, ки ҳамкоса бувад.
Ҳар кӣ аз ҳамсоягии ту равад,
Дев бе шакке, ки ҳамсоя шавад
В-ар равад бе ту сафар ӯ дурдаст,
Деви бад ҳамроҳу ҳамсуфрай вай аст
В-ар нишинад бар сари асби шариф,
Ҳосиди моҳ аст, дев ӯро радиф.
В-ар бача гирад аз ӯ шаҳнози ӯ,
Дев дар наслаш бувад анбози ӯ.
Дар нубӣ «шорикҳуму» гуфтаст Ҳақ,
Ҳам дар амволу дар авлод, эй шафақ!
Гуфт пайғамбар зи ғайб инро ҷалӣ,
Дар мақолоти наводир бо Алӣ.
Ё расулуллаҳ, рисолатро тамом
Ту намудӣ ҳамчу шамси беғамом.
Ин ки ту кардӣ, дусад модар накард,
Исӣ аз афсун-ш бо Озар накард.
Аз ту ҷонам аз аҷал нак ҷон бибурд,
Озар ар шуд зинда он дам, боз мурд.
Гашт меҳмони расул он шаб араб,
Шири як буз нима хӯрду баст лаб.
Кард илҳоҳаш: «Бихур ширу руқоқ»,
Гуфт: «Гаштам сер, валлаҳ бе нифоқ.
Ин такаллуф нест, не номусу фан,
Сертар гаштам аз он ки дӯш ман».
Дар аҷаб монданд ҷумла аҳли байт:
«Пур шуд ин қандил з-ин як қатра зайт?
Он чӣ қути мурғи бобилӣ бувад,
Серии меъдай чунин пиле шавад?»
Фуҷфуҷа афтод андар марду зан:
«Қадри пашша мехӯрад он пилтан».
Ҳирсу ваҳми кофирӣ сарзер шуд,
Аждаҳо аз қути мӯре сер шуд.
Он гадочашмии куфр аз вай бирафт,
Лути имониш ламтур карду зафт.
Он ки аз ҷӯъулбақар ӯ метапид,
Ҳамчу Марям меваи ҷаннат бидид.
Меваи ҷаннат сӯйи чашмаш шитофт,
Меъдаи чун дӯзахаш ором ёфт.
Зоти имон неъмату қутест ҳавл,
Эй қаноаткарда аз имон ба қавл!
Саҳифаи 12/177
|
Дафтари якум
