 |
Ҳикояти он аъробӣ, ки саги ӯ аз гуруснагӣ мемурд ва анбони ӯ пури нон ва бар саг наҳва мекард ва шеър мегуфт ва мегирист ва сару рӯ мезад ва дареғаш меомад луқмае аз анбон ба саг доданОн саге мемурду гирён он араб,
Ашк мебориду мегуфт: «Эй кураб».
Соиле бигзашту гуфт: «Ин гиря чист?
Навҳаву зории ту аз баҳри кист?»
Гуфт: «Дар мулкам саге буд некхӯ,
Нак, ҳамемирад миёни роҳ ӯ.
Рӯз сайёдам буду шаб посбон,
Тезчашму сайдгиру дуздрон.
Гуфт: «Ранҷаш чист? Захме х(в)ардааст?»
Гуфт: «Ҷӯъулкалб зораш кардааст».
Гуфт: «Сабре кун бар ин ранҷу ҳараз,
Собиронро фазли Ҳақ бахшад иваз».
Баъд аз он гуфташ, ки эй солори ҳур,
Чист андар дастат ин анбони пур?
Гуфт: «Нону зоду лути дӯш ман,
Мекашонам баҳри тақви(я)ти бадан».
Гуфт: «Чун надҳӣ бад-он саг нону зод?»
Гуфт: «То ин ҳад надорам меҳру дод.
Даст н-ояд бедирам дар роҳ нон,
Лек ҳаст оби ду дида ройгон».
Гуфт: «Хокат бар сар, эй пурбод машк,
Ки лаби нон пеши ту беҳтар зи ашк?»
Ашк хун асту ба ғам обе шуда,
Менаярзад хок хуни беҳуда.
Кулли худро хор кард ӯ чун Билис,
Пораи ин кул набошад ҷуз хасис.
Ман ғуломи он ки нафрӯшад вуҷуд,
Ҷуз бад-он султони бо ифзолу ҷуд.
Чун бигиряд, осмон гирён шавад,
Чун бинолад, чарх «ёрабхон» шавад.
Ман ғуломи он миси ҳимматпараст,
К-ӯ ба ғайри кимиё н-орад шикаст.
Дасти ишкаста баровар дар дуъо,
Сӯйи ишкаста барад фазли Худо.
Гар раҳоӣ боядат з-ин чоҳи танг,
Эй бародар, рав бар озар бедиранг.
Макри Ҳақро бину макри худ биҳил,
Эй зи макраш макри маккорон хиҷил.
Чунки макрат шуд фанои макри раб,
Баргушоӣ як камине булаҷаб.
Ки каминай он камин бошад бақо,
То абад андар уруҷу иртиқо.
Саҳифаи 23/177
|
Дафтари якум
