 |
Қиссаи он ҳаким, ки дид товусеро, ки пари зебои худро меканд ба минқор ва меандохт ва тани худро калу зишт мекард, аз тааҷҷуб пурсид, ки дареғат намеояд? Гуфт: «Меояд, аммо пеши ман ҷон аз пар азизтар аст ва ин пар адӯи ҷони ман аст»Парри худ меканд товусе ба дашт,
Як ҳакиме рафта буд он ҷо ба гашт.
Гуфт: «Товусо, чунин парри санӣ
Бедареғ аз бех чун бармеканӣ?
Худ дилат чун медиҳад, то ин ҳулал
Барканӣ, андозияш андар ваҳал?
Ҳар паратро аз азизиву писанд
Ҳофизон дар тайи мусҳаф мениҳанд.
Баҳри таҳрики ҳавои судманд
Аз пари ту бодбезан мекунанд.
Ин чӣ ношукриву чӣ бебокӣ аст?
Ту намедонӣ, ки наққошаш кӣ аст?
Ё ҳамедониву нозе мекунӣ?
Қосидан қалъи тирозе мекунӣ?»
Эй басо нозо, ки гардад он гуноҳ,
Афганад мар бандаро аз чашми шоҳ.
Ноз кардан хуштар ояд аз шакар,
Лек кам хояш, ки дорад сад хатар.
Эминобод аст он роҳи ниёз,
Тарки нозаш гиру бо он раҳ бисоз.
Эй басо нозоваре зад парру бол,
Охируламр он бар он кас шуд вабол.
Хушшии ноз ар даме бифрозадат,
Биму тарси музмараш бигдозадат.
В-ин ниёз, арчи ки лоғар мекунад,
Садрро чун бадри анвар мекунад.
Чун зи мурда зинда берун мекашад,
Ҳар кӣ мурда гашт, ӯ дорад рашад.
Чун зи зинда мурда берун мекунад,
Нафси зинда сӯйи марге метанад.
Мурда шав, то «мухриҷу-л-ҳаййи-с-самад»
Зиндае з-ин мурда берун оварад.
Дай шавӣ, бинӣ ту ихроҷи баҳор,
Лайл гардӣ, бинӣ ӣлоҷи наҳор.
Бармакан он пар, ки напзирад руфӯ,
Рӯй махрош аз азо, эй хубрӯ.
Ончунон рӯйе, ки чун шамси зуҳост,
Ончунон рухро харошидан хатост.
Захми нохун бар чунон рух кофирист,
Ки рухи маҳ дар фироқи ӯ гирист.
Ё намебинӣ ту рӯйи хешро,
Тарк кун хӯйи лаҷоҷандешро.
Саҳифаи 26/177
|
Дафтари якум
