 |
Дар сифати он бехудон, ки аз шарри худ ва ҳунари худ эмин шудаанд, ки фониянд дар бақои Ҳақ, ҳамчун ситорагон, ки фониянд рӯз дар офтоб ва фониро хавфи офат ва хатар набошадЧун фанош аз фақр пироя шавад,
ӯ муҳаммадвор бесоя шавад.
Фақру фахреро фано пироя шуд,
Чун забонай шамъ ӯ бесоя шуд.
Шамъ ҷумла шуд забона пову сар,
Сояро набвад ба гирди ӯ гузар.
Мум аз хешу зи соя даргурехт,
Дар шуоъ аз баҳри ӯ, ки шамъ рехт.
Гуфт ӯ: «Баҳри фаноят рехтам»,
Гуфт: «Ман ҳам дар фано бигрехтам».
Ин шуоъи боқӣ омад муфтараз,
На шуоъи шамъи фонии араз.
Шамъ чун дар нор шуд куллӣ фано,
На асар бинӣ зи шамъу на зиё.
Ҳаст андар дафъи зулмат ошкор,
Оташи сурат ба муме пойдор.
Бар хилофи муми шамъи ҷисм, к-он,
То шавад кам, гардад афзун нури ҷон.
Ин шуоъи боқиву он фонӣ аст,
Шамъи ҷонро шӯълаи раббонӣ аст.
Ин забонай оташе чун нур буд,
Сояи фонӣ шудан з-ӯ дур буд.
Абрро соя бияфтад дар замин,
Моҳро соя набошад ҳамнишин.
Бехудӣ беабрӣ аст, эй некхоҳ,
Бошӣ андар бехудӣ чун қурси моҳ.
Боз чун абре биёяд ронда,
Рафт нур аз маҳ хаёле монда.
Аз ҳиҷоби абр нураш шуд заъиф,
Кам зи моҳи нав шуд он бадри шариф.
Маҳ хаёле менамояд з-абру гард,
Абри тан моро хаёландеш кард.
Лутфи маҳ бингар, ки ин ҳам лутфи ӯст,
Ки бигуфт ӯ: «Абрҳо моро адӯст».
Маҳ фароғат дорад аз абру ғубор,
Бар фарози чарх дорад маҳ мадор.
Абр моро шуд адӯву хасми ҷон,
Ки кунад маҳро зи чашми мо ниҳон.
Ҳурро ин парда золе мекунад,
Бадрро кам аз ҳилоле мекунад.
Моҳ моро дар канори из нишонд,
Душмани моро адӯи хеш хонд.
Тоби абру оби ӯ худ з-ин маҳ аст,
Ҳар кӣ маҳ хонд абрро, бас гумраҳ аст.
Нури маҳ бар абр чун мунзал шудаст,
Рӯйи торикаш зи маҳ мубдал шудаст.
Гарчи ҳамранги маҳ асту давлатест,
Андар абр он нури маҳ ориятист.
Дар қиёмат шамсу маҳ маъзул шуд,
Чашм дар асли зиё машғул шуд.
То бидонад мулкро аз мустаъор
В-ин работи фонӣ аз дорулқарор.
Доя ория бувад рӯзе се-чор,
Модаро, моро ту гир андар канор.
Парри ман абр асту пардасту касиф,
З-инъикоси лутфи Ҳақ ӯ шуд латиф.
Барканам паррову ҳуснашро зи роҳ,
То бибинам ҳусни маҳро ҳам зи моҳ.
Ман нахоҳам доя, модар хуштар аст,
Мӯсиям ман, дояи ман модар аст.
Ман нахоҳам лутфи маҳ аз восита,
Ки ҳалоки қавм шуд ин робита.
Ё магар абре шавад фонии роҳ,
То нагардад ӯ ҳиҷоби рӯйи моҳ.
Сураташ бинмояд ӯ дар васфи «ло»
Ҳамчу ҷисми анбиёву авлиё.
Ончунон абре набошад пардабанд,
Пардадар бошад ба маънӣ судманд.
Ончунон-к андар сабоҳи равшане
Қатра мебориду боло абр не.
Мӯъҷизай пайғамбарӣ буд он сақо,
Гашта абр аз маҳв ҳамранги само.
Буд абру рафта аз вай хӯйи абр,
Инчунин гардад тани ошиқ ба сабр.
Тан бувад, аммо тане гум гашта з-ӯ,
Гашта мубдал, рафта аз вай рангу бӯ.
Пар пайи ғайр асту сар аз баҳри ман,
Хонаи самъу басар устуни тан.
Ҷон фидо кардан барои сайди ғайр
Куфри мутлақ дону навмедӣ зи хайр.
Ҳин, машав чун қанд пеши тӯтиён,
Балки заҳре шав, шав эмин аз зиён.
Ё барои шодбошӣ дар хитоб
Хеш чун мурдор кун пеши килоб.
Пас, Хизир киштӣ барои ин шикаст,
То ки он киштӣ зи ғосиб бозраст.
Фақру фахре баҳри он омад санӣ,
То зи таммоъон гузинам дар ғанӣ.
Ганҷҳоро дар харобе з-он ниҳанд,
То зи ҳирси аҳли Умрон вораҳанд.
Пар натонӣ канд? Рав, хилват гузин,
То нагардӣ ҷумла харҷи ону ин.
З-он ки ту ҳам луқмаӣ, ҳам луқмахор,
Окилу маъкулӣ, эй ҷон, ҳуш дор.
Саҳифаи 34/177
|
Дафтари якум
