 |
МуноҷотЭй мубаддал карда хокеро ба зар,
Хоки дигарро бикарда булбашар.
Кори ту табдили аъёну ато,
Кори ман саҳв асту нисёну хато.
Саҳву нисёнро мубаддал кун ба илм,
Ман ҳама хилмам, маро кун сабру ҳилм.
Эй ки хоки шӯраро ту нон кунӣ,
В-эй ки нони мурдаро ту ҷон кунӣ.
Эй ки ҷони хираро раҳбар кунӣ
В-эй ки бераҳро ту пайғамбар кунӣ.
Мекунӣ ҷузви заминро осмон,
Мефизоӣ дар замин аз ахтарон.
Ҳар кӣ созад з-ин ҷаҳон оби ҳаёт,
Зӯдтараш аз дигарон ояд мамот.
Дидаи дил, к-ӯ ба гардун бингарист,
Дид, к-ин ҷо ҳар даме миногарист.
Қалби аъён асту иксире муҳит,
Эътилофи хирқаи тан бемухит.
Ту аз он рӯзе, ки дар ҳаст омадӣ,
Оташе ё боде ё хоке будӣ.
Гар бар он ҳолат туро будӣ бақо,
Кай расидӣ мар туро ин иртиқо?
Аз мубаддал ҳастии аввал намонд,
Ҳастии беҳтар ба ҷойи он нишонд.
Ҳамчунин қосид ҳазорон ҳастҳо,
Баъди якдигар дувум беҳ з-ибтидо.
Аз мубаддал бин, васоитро бимон,
К-аз васоит дур гардӣ з-асли он.
Восита ҳар ҷо фузун шуд, васл ҷаст,
Восита кам, завқи васл афзунтар аст.
Аз сабабдонӣ шавад кам ҳайратат,
Ҳайрати ту раҳ диҳад дар ҳазратат.
Ин бақоҳо аз фаноҳо ёфтӣ,
Аз фанояш рӯ чаро бартофтӣ?
З-он фаноҳо чӣ зиён будат? Ки то
Бар бақо чафсидаӣ, эй нофиқо!
Чун дувум аз аввалинат беҳтар аст,
Пас фано ҷӯву мубаддалро параст.
Садҳазорон ҳашр дидӣ, эй ануд,
То кунун ҳар лаҳза аз бадви вуҷуд.
Аз ҷамодӣ бехабар сӯйи намо
В-аз намо сӯйи ҳаёту ибтило.
Боз сӯйи ақлу тамийизоти х(в)аш,
Боз сӯйи хориҷи ин панҷу шаш.
То лаби баҳр, ин нишони пойҳост,
Пас нишони по даруни баҳри «ло»-ст.
З-он ки манзилҳои хушкӣ з-эҳтиёт
Ҳаст деҳҳову ватанҳову работ.
Боз манзилҳои дарё дар вуқуф,
Вақти мавҷу ҳабси беарса-в суқуф.
Нест пайдо он мароҳилро саном,
На нишон аст он манозилро, на ном.
Ҳаст садчандон миёни манзилайн,
Он тараф, ки аз намо то рӯҳи айн.
Дар фаноҳо ин бақоҳо дидаӣ,
Бар бақои ҷисм чун чафсидаӣ?
Ҳин, бидеҳ, эй зоғ ин ҷон, боз бош,
Пеши табдили Худо ҷонбоз бош.
Тоза мегиру куҳанро месупор,
Ки ҳар имсолат фузун аст аз се пор.
Гар набошӣ нахлвор, исор кун,
Кӯҳна бар кӯҳна неҳу анбор кун.
Кӯҳнаву гандидаву пӯсидаро
Тӯҳфа мебар баҳри ҳар нодидаро.
Он ки нав дид, ӯ харидори ту нест,
Сайди Ҳақ аст ӯ, гирифтори ту нест.
Ҳар куҷо бошанд ҷавқи мурғи кӯр,
Бар ту ҷамъ оянд, эй селоби шӯр!
То физояд кӯрӣ аз шӯробҳо,
З-он ки оби шӯр афзояд амо.
Аҳли дунё з-он сабаб аъмодиланд,
Шориби шӯробаи обу гиланд.
Шӯр медеҳ, кӯр мехар дар ҷаҳон,
Чун надорӣ оби ҳайвон дар ниҳон.
Бо чунин ҳолат бақо хоҳиву ёд,
Ҳамчу зангӣ дар сияҳрӯйӣ ту шод.
Дар сиёҳӣ зангӣ з-он осуда аст,
К-ӯ зи зоду асл зангӣ будааст.
Он ки рӯзе шоҳиду хушрӯ бувад,
Гар сияҳ гардад, тадорукҷӯ бувад.
Мурғи парранда чу монад дар замин,
Бошад андар ғуссаву дарду ҳанин.
Мурғи хона бар замин хуш меравад,
Доначину шоду шотир медавад.
З-он ки ӯ аз асл бепарвоз буд
В-он дигар паррандаву парвоз буд.
Саҳифаи 37/177
|
Дафтари якум
