 |
Қиссаи маҳбус шудани оҳубача дар охури харон ва таънаи он харон бар он ғариб гоҳ ба ҷангу гоҳ ба тасхур ва мубтало гаштани ӯ ба коҳи хушк, ки ғизои ӯ нест ва ин сифати бандаи хосси Худост миёни аҳли дунё ва аҳли ҳавову шаҳват, ки «ал-ислому бадаъа ғарибан ва саяъуду ғарибан фатубо ли-л-ғурабоъи садақа расулуллоҳ»Оҳуеро кард сайёде шикор,
Андар охур кардаш он безинҳор.
Охуреро пур зи говону харон,
Ҳабси оҳу кард чун истамгарон.
Оҳу аз ваҳшат ба ҳар сӯ мегурехт,
ӯ ба пеши он харон шаб коҳ рехт.
Аз маҷоат в-иштиҳо ҳар гову хар
Коҳро мехӯрд хуштар аз шакар.
Гоҳ оҳу мерамид аз сӯ ба сӯ,
Гаҳ зи дуду гарди каҳ метофт рӯ.
Ҳар киро бо зидди худ бигзоштанд,
Он уқубатро чу марг ангоштанд.
То Сулаймон гуфт, к-он ҳудҳуд агар
Ҳаҷрро узре нагӯяд мӯътабар,
Букшамаш, ё худ диҳам ӯро азоб,
Як азоби сахт берун аз ҳисоб.
Ҳон, кадом аст он азоб, эй мӯътамад?
Дар қафас будан ба ғайри ҷинси х(в)ад.
З-ин бадан андар азобӣ, эй башар,
Мурғи рӯҳат баста бо ҷинсе дигар.
Рӯҳ боз асту табоеъ зоғҳо,
Дорад аз зоғону ҷуғдон доғҳо.
ӯ бимонда дар миёншон зор-зор
Ҳамчу Бӯбакре ба шаҳри Сабзавор.
Саҳифаи 39/177
|
Дафтари якум
