 |
Сабаби руҷӯъ кардани он меҳмон ба хонаи Мустафо алайҳиссалом дар он соат, ки Мустафо ниҳолини мулавваси ӯро ба дасти худ мешуст ва хиҷил шудани ӯ ва ҷома чок кардан ва навҳаи ӯ бар худ ва бар саодати худКофиракро ҳайкале буд ёдгор,
Ёва дид онрову гашт ӯ беқарор.
Гуфт: «Он ҳуҷра, ки шаб ҷо доштам,
Ҳайкал он ҷо бехабар бигзоштам.
Гарчи шармин буд, шармаш ҳирс бурд,
Ҳирс аждарҳост, на чизест хурд.
Аз пайи ҳайкал шитоб андардавид,
Дар висоқи Мустафо в-онро бидид.
К-он ядуллаҳ он ҳадасро ҳам ба х(в)ад
Хуш ҳамешӯяд, ки дураш чашми бад.
Ҳайкалаш аз ёд рафту шуд падид
Андар ӯ шӯре гиребонро дарид.
Мезад ӯ ду дастро бар рӯву сар,
Калларо мекӯфт бар девору дар.
Ончунон ки хун зи биниву сараш
Шуд равону раҳм кард он меҳтараш.
Наъраҳо зад, халқ ҷамъ омад бар ӯ,
Габр гӯён: «Айюҳа-н-нос! Иҳзару».
Мезад ӯ бар сар, ки эй беақл сар!
Мезад ӯ бар сина, к-эй бенур бар!
Саҷда мекард ӯ, ки эй кулли замин,
Шармсор аст аз ту ин ҷузви маҳин.
Ту, ки куллӣ, хозеъи амри вайӣ,
Ман, ки ҷузвам, золиму зишту ғавӣ.
Ту, ки куллӣ, хору ларзонӣ зи Ҳақ,
Ман, ки ҷузвам, дар хилофу дар сабақ.
Ҳар замон мекард рӯ бар осмон,
Ки надорам рӯй, эй қиблай ҷаҳон!
Чун зи ҳад берун биларзиду тапид,
Мустафоаш дар канори худ кашид.
Сокинаш карду басе бинвохташ,
Дидааш бигшоду дод ишнохташ.
То нагиряд абр, кай хандад чаман?
То нагиряд тифл, кай ҷӯшад лабан?
Тифли якрӯза ҳамедонад тариқ,
Ки бигирям, то расад дояй шафиқ.
Ту намедонӣ, ки дояй доягон
Кам диҳад бе гиря шир ӯ ройгон?
Гуфт «фалябку касиран», гӯш дор,
То бирезад шири фазли кирдгор.
Гиряи абр асту сӯзи офтоб,
Устуни дунё, ҳамин ду риштатоб.
Гар набудӣ сӯзи меҳру ашки абр,
Кай шудӣ ҷисму араз зафту ситабр?
Кай будӣ маъмур ин ҳар чор фасл?
Гар набудӣ ин тафу ин гиря асл.
Сӯзи меҳру гиряи абри ҷаҳон
Чун ҳамедорад ҷаҳонро хушдаҳон.
Офтоби ақлро дар сӯз дор,
Чашмро чун абр ашкафрӯз дор.
Чашми гирён боядат, чун тифли хурд,
Кам хӯр он нонро, ки нон оби ту бурд.
Тан чу бо барг аст, рӯзу шаб аз он,
Шохи ҷон дар баргрез асту хазон.
Барги тан бебаргии ҷон аст, зуд
Ин бибояд костан, онро фузуд.
«Ақризуллаҳ», қарз деҳ з-ин барги тан,
То бирӯяд дар иваз дар дил чаман.
Қарз деҳ, кам кун аз ин луқмай танат,
То намояд ваҷҳи «ло айнун раъат».
Тан зи саргин хеш чун холӣ кунад,
Пур зи мушку дурри иҷлолӣ кунад.
Ин палидӣ бидҳаду покӣ барад,
Аз «ютаҳҳиркум» тани ӯ барх(в)арад.
Дев метарсонадат, ки ҳину ҳин,
З-ин пушаймон гардиву гардӣ ҳазин.
Гар гудозӣ з-ин ҳавасҳо ту бадан,
Бас пушаймону ғамин хоҳӣ шудан.
Ин бихур, гарм асту доруи мизоҷ
В-он биёшом аз пайи нафъу илоҷ.
Ҳам бад-ин нийят, ки ин тан маркаб аст,
Он чӣ хӯ кардаст, онаш асваб аст.
Ҳин, магардон хӯ, ки пеш ояд халал,
Дар димоғу дил бизояд сад илал.
Инчунин таҳдидҳо он деви дун
Ораду бар халқ хонад сад фусун.
Хеш Ҷолинус созад дар даво,
То фиребад нафси бемори туро.
К-ин туро суд аст аз дарду ғаме,
Гуфт Одамро ҳамин, дар гандуме.
Пеш орад ҳай-ҳайу ҳайҳотро
В-аз лавиша печад ӯ лабҳотро.
Ҳамчу лабҳои фарас дар вақти наъл,
То намояд санги камтарро чу лаъл.
Гӯшҳоят гирад ӯ чун гӯши асб
Мекашонад сӯйи ҳирсу сӯйи касб.
Барзанад бар пот наъле з-иштибоҳ,
Ки бимонӣ ту зи дарди он зи роҳ.
Наъли ӯ ҳаст он тараддуд дар ду кор:
Ин кунам? Ё он кунам? Ҳин, ҳуш дор.
Он бикун, ки ҳаст мухтори набӣ,
Он макун, ки кард маҷнуну сабӣ.
«Ҳуффати-л-ҷанна», ба чӣ маҳфуф гашт?
Билмакореҳ, ки аз ӯ афзуд кашт.
Сад фусун дорад зи ҳилат в-аз даҳо,
Ки кунад дар салла, гар ҳаст аждаҳо.
Гар бувад оби равон, барбандадаш
В-ар бувад ҳабри замон, бархандадаш.
Ақлро бо ақли ёре ёр кун,
«Амруҳум шӯро» бихону кор кун.
Саҳифаи 5/177
|
Дафтари якум
