 |
Навохтани Мустафо алайҳиссалом он араби меҳмонро ва таскин додан ӯро аз изтироб ва гиряву навҳа, ки бар худ мекард дар хиҷолат ва надомату оташи навмедӣИн сухан поён надорад, он араб
Монд аз алтофи он шаҳ дар аҷаб.
Хост девона шудан, ақлаш рамид,
Дасти ақли Мустафо бозаш кашид.
Гуфт: «Ин сӯ о», биёмад ончунон,
Ки касе бархезад аз хоби гарон.
Гуфт: «Ин сӯ о, макун ҳин, бо худ о,
Ки аз ин сӯ ҳаст бо ту корҳо».
Об бар рӯ зад, даромад дар сухун,
К-эй шаҳиди Ҳақ, шаҳодат арза кун.
То гувоҳӣ бидҳаму берун шавам,
Серам аз ҳастӣ, дар он ҳомун шавам».
Мо дар ин даҳлези қозии қазо
Баҳри даъвии аластему бало.
Ки бало гуфтему онро з-имтиҳон,
Феълу қавли мо шуҳуд асту баён.
Аз чӣ дар даҳлези қозӣ тан задем?
На ки мо баҳри гувоҳӣ омадем?
Чанд дар даҳлези қозӣ, эй гувоҳ,
Ҳабс бошӣ? Деҳ шаҳодат аз паноҳ.
З-он бихондандат бад-ин ҷо, то ки ту
Он гувоҳӣ бидҳиву н-орӣ уту.
Аз лаҷоҷи хештан биншастаӣ,
Андар ин тангӣ кафу лаб бастаӣ.
То бинадҳӣ он гувоҳӣ, эй шаҳид!
Ту аз ин даҳлез кай хоҳӣ раҳид?
Як замон кор аст, бигзору битоз,
Кори кӯтаҳро макун бар худ дароз.
Хоҳ дар сад сол, хоҳӣ як замон,
Ин амонат вогузору вораҳон.
Саҳифаи 6/177
|
دفتریکوم
