 |
Бақияи қиссаи оҳу ва охури харонРӯзҳо он оҳуи хушнофи нар
Дар шиканҷа буд дар истабли хар.
Музтариб, дар назъ, чун моҳӣ зи хушк
Дар яке ҳуққа, муаззаб, пушку мушк.
Як хараш гуфтӣ, ки ҳо, ин булвуҳуш
Табъи шоҳон дораду мирон, хамӯш!
В-он дигар тасхур задӣ, к-аз ҷарру мад
Гавҳар овардаст, кай арзон диҳад?
В-он харе гуфтӣ, ки бо ин нозукӣ
Бар сарири шоҳ шав, гӯ, муттакӣ.
Он харе шуд тухма в-аз хӯрдан бимонд,
Пас ба расми даъват оҳуро бихонд.
Сар чунин кард ӯ, ки на, рав, эй фалон,
Иштиҳоям нест, ҳастам нотавон.
Гуфт: «Медонам ки нозе мекунӣ,
Ё зи номус эҳтирозе мекунӣ».
Гуфт ӯ бо худ, ки он тӯъмай тув-аст,
Ки аз он аҷзои ту зинда-в нав аст.
Ман алӣфи марғзоре будаам,
Дар зулолу равзаҳо осудаам.
Гар қазо андохт моро дар азоб,
Кай равад он хӯву табъи мустатоб?
Гар гадо гаштам, гадорӯ кай шавам?
В-ар либосам кӯҳна гардад, ман навам.
Сунбулу лола-в сипарғам низ ҳам
Бо ҳазорон нозу нафрат хӯрдаам.
Гуфт: «Оре, лоф мезан, лоф, лоф,
Дар ғарибӣ бас тавон гуфтан газоф».
Гуфт: «Нофам худ гувоҳӣ медиҳад,
Миннате бар уду анбар мениҳад.
Лек онро кӣ шнавад! Соҳибмашом,
Бар хари саргинпараст он шуд ҳаром.
Хар кумизи хар бибӯяд бар тариқ,
Мушк чун арза кунам бо ин фариқ?»
Баҳри ин гуфт он набии мустаҷиб
Рамзи «ал-ислому фӣ-д-дунё ғариб».
З-он ки хешонаш ҳам аз вай мераманд,
Гарчи бо зоташ малоик ҳамдаманд.
Сураташро ҷинс мебинанд аном,
Лек аз вай менаёбанд он машом.
Ҳамчу шере дар миёни нақши гов,
Дур мебинаш, вале ӯро маков.
В-ар биковӣ, тарки гови тан бигӯ,
Ки бидаррад говро он шерхӯ.
Табъи говӣ аз сарат берун кунад,
Хӯйи ҳайвонӣ зи ҳайвон барканад.
Гов бошӣ, шер гардӣ назди ӯ,
Гар ту бо говӣ хушӣ, шерӣ маҷӯ.
Саҳифаи 41/177
|
Дафтари якум
