 |
Баёни он ки куштани Халил алайҳиссалом хурӯсро, ишорат ба қамъу қаҳри кадом сифат буд аз сифоти мазмумоти мӯҳликот дар ботини мурид?Шаҳватӣ аст ӯву бас шаҳватпараст,
З-он шароби заҳрноки жож маст.
Гарна баҳри насл будӣ, эй васӣ,
Одам аз нангаш бикардӣ худ хасӣ.
Гуфт Иблиси лаъин додорро,
Доми зафте хоҳам ин ишкорро.
Зарру симу галлаи асбаш намуд,
Ки бад-ин тонӣ халоиқро рабуд?
Гуфт: «Шобош»-у туруш овехт лунҷ,
Шуд турунҷида-в туруш ҳамчун турунҷ.
Пас зару гавҳар зи маъданҳои х(в)аш
Кард он пасмондаро Ҳақ пешкаш:
«Гир он доми дигарро, эй лаъин»,
Гуфт: «З-ин афзун деҳ, эй неъмалмуъин».
Чарбу ширину шароботи самин
Додашу бас ҷомаи абрешимин.
Гуфт: «Ё раб, беш аз ин хоҳам мадад,
То бибандамшон ба «ҳаблин мин масад».
То ки мастонат, ки нарру пурдиланд,
Мардвор он бандҳоро бискуланд.
То бад-ин дому расанҳои ҳаво
Марди ту гардад зи номардон ҷудо.
Доми дигар хоҳам, эй султони тахт,
Доми мардандозу ҳилатсози сахт.
Хамру чанг овард, пеши ӯ ниҳод,
Нимханда зад, бад-он шуд нимшод.
Сӯйи излоли азал пайғом кард,
Ки барор аз қаъри баҳри фитна гард.
Не яке аз бандагонат Мӯсӣ аст,
Пардаҳо дар баҳр ӯ аз гард баст.
Об аз ҳар сӯ инонро вокашид,
Аз таги дарё ғуборе барҷаҳид.
Чунки хубии занон фо ӯ намуд,
Ки зи ақлу сабри мардон мефузуд.
Пас зад ангуштак, ба рақс – андар фитод,
Ки бидеҳ зутар, расидам дар мурод.
Чун бидид он чашмҳои пурхумор,
Ки кунад ақлу хирадро беқарор.
В-он сафои орази он дилбарон,
Ки бисӯзад чун сипанд ин дил бар он.
Рӯву холу абруву лаб чун ақиқ,
Гӯиё Ҳақ тофт аз пардай рақиқ.
Дид ӯ он ғанҷу барҷасти сабук,
Чун таҷаллии Ҳақ аз пардай тунук.
Саҳифаи 43/177
|
Дафтари якум
