 |
|
|
 |
Тафсири «асфала софилина илла-л-лазина оману ва ъамилу-с-солиҳот фалаҳум аҷрун ғайру мамнунин»Лек гар бошад табибаш нури Ҳақ,
Нест аз пириву таб нуқсону дақ.
Сустии ӯ ҳаст чун сустии маст,
К-андар он сустиш рашки Рустам аст.
Гар бимирад, устухонаш ғарқи завқ,
Зарра-зарраш дар шуоъи нури шавқ.
В-он ки онаш нест боғи бесамар,
Ки хазонаш мекунад зеру забар.
Гул намонад, хорҳо монад сиёҳ,
Зарду бемағз омада чун талли коҳ.
То чӣ заллат кард он боғ, эй Худо,
Ки аз ӯ ин ҳуллаҳо гардад ҷудо?
Хештанро диду диди хештан,
Заҳри қаттол аст, ҳин, эй мумтаҳан!
Шоҳиде, к-аз ишқи ӯ олам гирист,
Оламаш меронад аз худ, ҷурм чист?
Ҷурм он ки зевари ория баст,
Кард даъво, к-ин ҳулал мулки ман аст.
Воситонем он, ки то донад яқин,
Хирман они мост, хубон доначин.
То бидонад, к-он ҳулал ория буд,
Партаве буд он зи хуршеди вуҷуд.
Он ҷамолу қудрату фазлу ҳунар,
З-офтоби ҳусн кард ин сӯ сафар.
Бозмегарданд чун истораҳо,
Нури он хуршед з-ин деворҳо.
Партави хуршед шуд воҷойгоҳ,
Монд ҳар девор торику сиёҳ.
Он ки кард ӯ дар рухи хубон-т данг,
Нури хуршед аст аз шишай серанг.
Шишаҳои ранр-ранг он нурро
Менамояд инчунин рангин ба мо.
Чун намонад шишаҳои ранг-ранг,
Нури берангат кунад он гоҳ данг.
Хӯй кун бешиша дидан нурро,
То чу шиша бишканад, набвад амо.
Қонеъӣ бо дониши омӯхта,
Дар чароғи ғайр чашм афрӯхта.
ӯ чароғи хеш бирбояд, ки то
Ту бидонӣ мустаъирӣ, не фато.
Гар ту кардӣ саъйу шукри муҷтаҳад,
Ғам махур, ки сад чунон бозат диҳад
В-ар накардӣ шукр, акнун хун гирӣ,
Ки шудаст он ҳусн аз кофир барӣ.
«Уммату-л-куфрон азалл аъмолаҳум,
Уммату-л-имони аслаҳ болаҳум».
Гум шуд аз бешукр хубиву ҳунар,
Ки дигар ҳаргиз набинад з-он асар.
Хешиву бехешиву шукру вадод
Рафт з-он сон, ки наёрадшон ба ёд.
Ки «азалл аъмолаҳум», эй кофирон,
Ҷустани ком аст аз ҳар комрон.
Ҷуз зи аҳли шукру асҳоби вафо,
Ки мар эшонрост давлат дар қафо.
Давлати рафта куҷо қувват диҳад?
Давлати оянда хосийят диҳад.
Қарз деҳ з-ин давлат андар «ақризу»,
То ки сад давлат бибинӣ пеши рӯ.
Андаке з-ин шурб кам кун баҳри хеш,
То ки ҳавзи Кавсаре ёбӣ ба пеш.
Ҷуръа бар хоки вафо он кас, ки рехт,
Кай тавонад сайди давлат з-ӯ гурехт?
Хуш кунад дилшон, ки «аслаҳ болаҳум»,
«Радда мин баъди-т-таво анзолаҳум».
Эй аҷал в-эй турки ғоратсоз деҳ
Ҳарчи бурдӣ з-ин шакурон, боздеҳ.
Водиҳад, эшон бинапзиранд он,
З-он ки мунъим гаштаанд аз рахти ҷон.
Сӯфиему хирқаҳо андохтем,
Боз настонем, чун дарбохтем.
Мо иваз дидем, он гаҳ чун иваз
Рафт аз мо ҳоҷату ҳирсу ғараз.
З-оби шӯру мӯҳлике берун шудем,
Бар раҳиқу чашмаи Кавсар задем.
Он чӣ кардӣ, эй ҷаҳон бо дигарон,
Бевафоиву фану нози гарон.
Бар сарат резем мо баҳри ҷазо,
Ки шаҳидем, омада андар ғазо.
То бидонӣ, ки Худои покро
Бандагон ҳастанд пурҳамла-в миро.
Сиблати тазвири дунё баркананд,
Хаймаро бар боруи нусрат зананд.
Ин шаҳидон боз навғозӣ шуданд
В-ин асирон боз бар нусрат заданд.
Сар бароварданд боз аз нестӣ,
Ки бибин моро, гар акмаҳ нестӣ.
То бидонӣ дар адам хуршедҳост
В-он чӣ ин ҷо офтоб, он ҷо суҳост.
Дар адам ҳастӣ бародар, чун бувад?
Зидд андар зидд, чун макнун бувад?
«Юхриҷу-л-ҳайя мин ал-маййит» бидон,
Ки адам омад умеди обидон.
Марди коранда, ки анбораш тиҳист,
Шоду хуш на бар умеди нестист.
Ки бирӯяд он зи сӯйи нестӣ,
Фаҳм кун гар воқифи маънистӣ.
Дам ба дам аз нестӣ ту мунтазир,
Ки биёбӣ фаҳму завқ, орому бир.
Нест дастурий гушод ин розро
В-арна Бағдоде кунам Абхозро.
Пас, хизонай сунъи Ҳақ бошад адам,
Ки барорад з-ӯ атоҳо дам ба дам.
Мубдеъ омад Ҳаққу мубдеъ он бувад,
Ки барорад фаръ бе аслу санад.
45/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
