 |
Дар тафсири қавли Мустафо алайҳиссалом: «лобудда мин қаринин юдфану маъака ва ҳува ҳаййун ва тудфану маъаҳу ва анта маййитун ин кона кариман акрамака ва ин кона лаъиман асламака ва золика-л-қарину амалука фаслиҳҳу мо астатаъта садақа расулуллоҳ»Пас паямбар гуфт, баҳри ин тариқ
Бовафотар аз амал набвад рафиқ.
Гар бувад некӯ, абад ёрат шавад
В-ар бувад бад, дар лаҳад морат шавад.
Ин амал в-ин касб дар роҳи садод
Кай тавон кард, эй падар беустод?
Дунтарин касбе, ки дар олам равад,
Ҳеч беиршоди устоде бувад?
Аввалаш илм аст, он гоҳе амал,
То диҳад бар баъди мӯҳлат ё аҷал.
«Истаъину фӣ-л-ҳираф ё за-н-нуҳо,
Мин каримин солиҳин мин аҳлиҳо.
Утлуби-д-дурра ахӣ васта-с-садаф,
Ватлуби-л-фанна мин арбоби-л-ҳираф.
Ин раъайтум носеҳина ансифу,
Бодиру-т-таълима ло тастанкифу».
Дар дабоғӣ гар халақ пӯшид мард,
Хоҷагии хоҷаро он кам накард.
Вақти дам оҳангар ар пӯшид далқ,
Эҳтишоми ӯ нашуд кам пеши халқ.
Пас либоси кибр берун кун зи тан,
Малбаси зул пӯш дар омӯхтан.
Илм омӯзӣ, тариқаш қавлӣ аст,
Ҳирфат омӯзӣ, тариқаш феълӣ аст.
Фақр хоҳӣ, он ба сӯҳбат қоим аст,
На забонат кор меояд, на даст.
Дониши онро ситонад ҷон зи ҷон
На зи роҳи дафтару на аз забон.
Дар дили солик агар ҳаст он румуз,
Рамздонӣ нест соликро ҳанӯз.
То дилашро шарҳ он созад зиё,
Пас «алам нашраҳ» бифармояд Худо
Ки даруни сина шарҳат додаем,
Шарҳ андар синаат бинҳодаем.
Ту ҳанӯз аз хориҷ онро толибӣ?
Маҳлабӣ, аз дигарон чун ҳолибӣ?
Чашмаи шир аст дар ту беканор,
Ту чаро ме-шир ҷӯйӣ аз тағор?
Манфазе дорӣ ба баҳр, эй обгир,
Нанг дор аз об ҷустан аз ғадир.
Ки «алам нашраҳ» на шарҳат ҳаст боз?
Чун шудӣ ту шарҳҷӯву гидясоз?
Дарнигар дар шарҳи дил, дар андарун,
То наёяд таънаи «ло тубсирун».
Саҳифаи 47/177
|
Дафтари якум
