 |
|
|
 |
Қиссаи он шахс, ки даъвои пайғамбарӣ мекард, гуфтандаш: «Чӣ хӯрдаӣ, ки гиҷ шудаӣ ва ёва мегӯйӣ?» Гуфт: «Агар чизе ёфтаме, ки хӯрдаме, на гиҷ шудаме ва на ёва гуфтаме, ки ҳар сухани нек, ки бо ғайри аҳлаш гӯянд, ёва гуфта бошанд, агарчи дар он ёва гуфтан маъмуранд»
Он яке мегуфт: «Ман пайғамбарам,
Аз ҳама пайғамбарон фозилтарам».
Гарданаш бастанду бурдандаш ба шоҳ,
К-ин ҳамегӯяд расулам аз Илоҳ.
Халқ ба вай ҷамъ чун мӯру малах,
Ки чӣ макр асту чӣ тазвиру чӣ фах?
Гар расул он аст, к-ояд аз адам,
Мо ҳама пайғамбарему мӯҳташам.
Мо аз он ҷо омадем, ин ҷо ғариб,
Ту чаро махсус бошӣ, эй адиб?
На шумо чун тифл хуфта омадет?
Бехабар аз роҳ в-аз манзил будет?
Аз манозил хуфта бигзаштеду маст,
Бехабар аз роҳу аз болову паст.
Мо ба бедорӣ равон гаштему х(в)аш,
Аз варои панҷу шаш то панҷу шаш.
Дида манзилҳо зи аслу аз асос,
Чун қаловузон хабиру раҳшинос.
Шоҳро гуфтанд: «Ишканҷаш бикун,
То нагӯяд ҷинси ӯ ҳеч ин сухун».
Шоҳ дидаш бас низору бас заъиф,
Ки ба як силӣ бимирад он наҳиф:
«Кай тавон ӯро фишурдан, ё задан?
Ки чу шиша гаштааст ӯро бадан.
Лек бо ӯ гӯям аз роҳи х(в)ашӣ,
Ки чаро дорӣ ту лофи саркашӣ?
Ки дуруштӣ н-ояд ин ҷо ҳеч кор,
Ҳам ба нармӣ сар кунад аз ғор мор».
Мардумонро дур кард аз гирди вай,
Шаҳ латифе буду нармӣ вирди вай.
Пас нишондаш, боз пурсидаш зи ҷо,
Ки куҷо дорӣ маъошу мултаҷо?
Гуфт: «Эй шаҳ, ҳастам аз доруссалом,
Омада аз раҳ дар ин дорулмалом.
На маро хонасту на як ҳамнишин,
Хона кай кардаст моҳе дар замин?»
Боз шаҳ аз рӯйи лоғаш гуфт боз,
Ки чӣ хӯрдиву чӣ дорӣ чоштсоз!
Иштиҳо дорӣ? Чӣ хӯрдӣ бомдод?
Ки чунин сармастиву пурлофу бод.
Гуфт: «Агар нонам будӣ, хушку таре,
Кай кунеме даъвии пайғамбарӣ?»
Даъвии пайғамбарӣ бо ин гурӯҳ,
Ҳамчунон бошад, ки дил ҷустан зи кӯҳ.
Кас зи кӯҳу санг ақлу дил наҷуст,
Фаҳму забти нуктаи мушкил наҷуст.
Ҳар чӣ гӯйӣ боз гӯяд, ки ҳамон,
Мекунад афсӯс чун мустаҳзиён.
Аз куҷо ин қавму пайғом аз куҷо?
Аз ҷимоде, ҷон киро бошад риҷо?
Гар ту пайғоми зане ориву зар,
Пеши ту бинҳанд ҷумла симу сар,
Ки фалон ҷо шоҳиде мехонадат.
Ошиқ омад бар ту, ӯ медонадат
В-ар ту пайғоми Худо орӣ чу шаҳд,
Ки биё сӯйи Худо, эй некаҳд?
Аз ҷаҳони марг сӯйи барг рав,
Чун бақо мумкин бувад, фонӣ машав.
Қасди хуни ту кунанду қасди сар,
Н-аз барои ҳамяти дину ҳунар.
51/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
