 |
|
|
 |
Дар баёни он ки марди бадкор чун мутамаккин шавад дар бадкорӣ ва асари давлати некӯкорон бибинад, шайтон шавад ва монеъи хайр гардад аз ҳасад ҳамчун шайтон, ки хирмансӯхта ҳамаро хирмансӯхта хоҳад, «араъайта ал-лазӣ янҳо абдан изо салло?»Вофиёнро чун бибинӣ карда суд,
Ту чу шайтоне шавӣ он ҷо ҳасуд.
Ҳар киро бошад мизоҷу табъи суст,
ӯ нахоҳад ҳеч касро тандуруст.
Гар нахоҳӣ рашки иблисӣ, биё
Аз дари даъво ба даргоҳи вафо.
Гар вафоят нест, боре дам мазан,
Ки сухан даъвист, ағлаб мову ман.
Ин сухан дар сина дахли мағзҳост,
Дар хамӯшӣ мағзи ҷонро сад намост.
Чун биёмад дар забон, шуд харҷи мағз,
Харҷ кам кун, то бимонад мағзи мағз.
Марди камгӯяндаро фикр аст зафт,
Қишри гуфтан чун фузун шуд, мағз рафт.
Пӯст афзун буд, лоғар буд мағз,
Пӯст лоғар шуд, чу комил гашту нағз.
Бингар ин ҳар се зи хомӣ растаро,
Ҷавзрову лавзрову пистаро.
Ҳар кӣ ӯ исён кунад, шайтон шавад,
Ки ҳасуди давлати некон шавад.
Чунки дар аҳди Худо кардӣ вафо,
Аз карам аҳдат нигаҳ дорад Худо.
Аз вафои Ҳақ ту бастадидаӣ,
«Узкуру азкурукум» нашнидаӣ.
Гӯш неҳ, «уфу биаҳдӣ» гӯш дор,
То ки «уфӣ аҳдакум» ояд зи ёр.
Аҳду қарзи мо чӣ бошад? Эй ҳазин!
Ҳамчу донай хушк киштан дар замин.
На заминро з-он фурӯғу ламтурӣ,
На худованди заминро тонгарӣ.
Ҷуз ишорат, ки аз ин мебоядам,
Ки ту додӣ асли инро аз адам.
Хӯрдаму дона биёвардам нишон,
Ки аз ин неъмат ба сӯйи мо кашон.
Пас дуъои хушк ҳил, эй некбахт,
Ки фишонди дона мехоҳад дарахт.
Гар надорӣ дона, Эзид з-он дуъо
Бахшадат нахле, ки «неъма мосаъо».
Ҳамчу Марям дард будаш, дона не,
Сабз кард он нахлро соҳибфане.
З-он ки вофӣ буд он хотуни род,
Бе муродаш дод Яздон сад мурод.
Он ҷамоатро, ки вофӣ будаанд,
Бар ҳама аснофашон афзудаанд.
Гашт дарёҳо мусаххаршону кӯҳ,
Чор унсур низ бандай он гурӯҳ.
Ин худ икромест аз баҳри нишон,
То бибинанд аҳли инкор он аён.
Он кароматҳои пинҳоншон, ки он
Дарнаёяд дар ҳавосу дар баён.
Кори он дорад, худ он бошад абад,
Доимо на мунқатеъ, на мустарад.
53/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
