 |
|
|
 |
МуноҷотЭй диҳандай қуту тамкину субот,
Халқро з-ин бесуботӣ деҳ наҷот.
Андар он коре, ки собит буданист,
Қоимӣ деҳ нафсро, ки мунсанист.
Сабрашон бахшу кафай мизон гарон,
Вораҳоншон аз фани суратгарон.
В-аз ҳасудӣ бозашон хар, эй карим,
То набошанд аз ҳасад деви раҷим.
Дар наъими фонии молу ҷасад,
Чун ҳамесӯзанд ома аз ҳасад.
Подшоҳон бин, ки лашкар мекашанд,
Аз ҳасад хешони худро мекушанд.
Ошиқони лӯъбатони пурқазар
Карда қасди хуну ҷони ҳамдигар
Вису Ромин, Хусраву Ширин бихон,
Ки чӣ карданд аз ҳасад он аблаҳон,
Ки фано шуд ошиқу маъшуқ низ,
Ҳам на чизанду ҳавошон ҳам на чиз.
Пок Илоҳе, ки адам барҳам занад,
Мар адамро бар адам ошиқ кунад.
Дар дили на дил ҳасадҳо сар кунад,
Нестро ҳаст инчунин музтар кунад.
Ин заноне, к-аз ҳама мушфиқтаранд,
Аз ҳасад ду зарра худро мех(в)аранд.
То ки мардоне, ки худ сангиндиланд,
Аз ҳасад то дар кадомин манзиланд?
Гар накардӣ шаръ афсуне латиф,
Бардаридӣ ҳар касе ҷисми ҳариф.
Шаръ баҳри дафъи шар ройе занад,
Девро дар шишаи ҳуҷҷат кунад.
Аз гувоҳу аз ямину аз нукул
То ба шиша дарравад деви фазул.
Мисли мизоне, ки хушнудий ду зид,
Ҷамъ меояд яқин дар ҳазлу ҷид.
Шаръ чун кийла-в тарозу дон яқин,
Ки бад-&;#1263; хасмон раҳанд аз ҷангу кин.
Гар тарозу набвад, он хасм аз ҷидол
Кай раҳад аз ваҳми ҳайфу эҳтиёл.
Пас дар ин мурдори зишти бевафо,
Ин ҳама рашк асту хасм асту ҷафо.
Пас дар он иқболу давлат чун бувад?
Чун шавад ҷинниву инсӣ дар ҳасад.
Он шаётин худ ҳасуди кӯҳнаанд,
Як замон аз раҳзанӣ холӣ наянд
В-он банӣ Одам, ки исён киштаанд,
Аз ҳасудӣ низ шайтон гаштаанд.
Аз нубӣ бархон, ки шайтонони инс
Гаштаанд аз масхи Ҳақ бо дев ҷинс.
Дев чун оҷиз шавад дар ифтитон,
Истиъонат ҷӯяд ӯ з-ин инсиён,
Ки шумо ёред бо мо, ёрие
Ҷониби моед, ҷонибдорие.
Гар касеро раҳ зананд андар ҷаҳон,
Ҳар ду гун шайтон барояд шодмон.
В-ар касе ҷон бурду шуд дар дин баланд,
Навҳа медоранд он ду рашкманд.
Ҳар ду мехоянд дандони ҳасад
Бар касе, ки дод адиб ӯро хирад.
54/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
