 |
|
|
 |
Пурсидани он подшоҳ аз он муддаъии нубувват, ки он ки расули ростин бошад ва собит шавад, бо ӯ чӣ бошад, ки касеро бахшад, ё ба сӯҳбату хидмати ӯ чӣ бахшиш ёбанд ғайри насиҳат ба забон, ки мегӯяд?Шоҳ пурсидаш, ки боре ваҳй чист?
Ё чӣ ҳосил дорад он кас, к-ӯ набист?
Гуфт: «Худ он чист, к-аш ҳосил нашуд?
Ё чӣ давлат монд, к-ӯ восил нашуд?»
Гирам ин ваҳйи набӣ ганҷур нест,
Ҳам кам аз ваҳйи дили занбӯр нест.
Чунки «авҳо рабб ила-н-наҳл» омадаст,
Хонаи ваҳяш пур аз ҳалво шудаст.
ӯ ба нури ваҳйи Ҳақ азза ва ҷалл,
Кард оламро пур аз шамъу асал.
Ин ки «каррамно»-сту боло меравад,
Ваҳяш аз занбӯр камтар кай бувад?
На ту «аътайнока Кавсар» хондаӣ?
Пас, чаро хушкеву ташна мондаӣ?
Ё магар Фиръавниву Кавсар чу Нил
Бар ту хун гаштасту нохуш, эй алил!
Тавба кун, безор шав аз ҳар адӯ,
К-ӯ надорад оби Кавсар дар каду.
Ҳар киро дидӣ зи Кавсар сурхрӯ,
ӯ муҳаммадхӯст, бо ӯ гир хӯ.
То аҳаблиллоҳ ойӣ дар ҳисеб,
К-аз дарахти аҳмадӣ бо ӯст себ.
Ҳар киро дидӣ зи Кавсар хушклаб,
Душманаш медор ҳамчун маргу таб.
Гарчи бобои ту асту моми ту,
К-ӯ ҳақиқат ҳаст хуношоми ту.
Аз Халили Ҳақ биёмӯз ин сияр,
Ки шуд ӯ безор аввал аз падар.
То ки «абғаз лиллаҳ» ойӣ пеши Ҳақ,
То нагирад бар ту рашки ишқ дақ.
То нахонӣ «ло»-ву «иллаллоҳ»-ро,
Дарнаёбӣ минҳаҷи ин роҳро.
55/177
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
