 |
Ҷавоби он муғаффал, ки гуфтааст хуш будӣ ин ҷаҳон, агар марг набудӣ ва хуш будӣ мулки дунё, агар заволаш набудӣ «ва ало ҳозиҳи-л-ватирати мина-л-фушорот»Он яке мегуфт: «Хуш будӣ ҷаҳон,
Гар набудӣ пойи марг андар миён».
Он дигар гуфт: «Ар набудӣ марг ҳеч,
Гуҳ наярзидӣ ҷаҳони печ-печ.
Хирмане будӣ ба дашт афрошта,
Мӯҳмалу нокӯфта бигзошта.
Маргро ту зиндагӣ пиндоштӣ,
Тухмро дар шӯрахоке коштӣ.
Ақли козиб ҳаст худ маъкусбин,
Зиндагиро марг бинад, эй ғабин!»
Эй Худо, бинмой ту ҳар чизро,
Ончунон ки ҳаст дар ҳадясаро.
Ҳеч мурда нест пурҳасрат зи марг,
Ҳасраташ он аст, к-иш кам буд барг.
В-арна аз чоҳе ба саҳро уфтод
Дар миёни давлату айшу гушод.
З-ин мақоми мотаму нангин мунох,
Нақл афтодаш ба саҳрои фарох.
Мақъади сидқе, на айвони дурӯғ,
Бодаи хосе, на мастие зи дӯғ.
Мақъади сидқу ҷалисаш Ҳақ шуда,
Раста з-ин обу гили оташкада.
В-ар накардӣ зиндагонии мунир,
Як ду дам мондаст, мардона бимир.
Саҳифаи 72/177
|
Дафтари якум
