 |
Баёни он ки он чӣ баён карда мешавад, сурати қисса аст ва он ки он суратест, ки дархурди ин суратгирон аст ва дархурди ойинаи тасвири эшон ва аз қуддусийяте, ки ҳақиқати ин қиссарост, нутқро аз ин танзил шарм меояд ва аз хиҷолат сару ришу қалам гум мекунад ва «ал-оқилу якфиҳи-л-ишора»З-он ки пилам дид Ҳиндустон ба хоб,
Аз хароҷ уммед бур, деҳ шуд хароб.
«Кайфа яъти-н-назму лӣ ва-л-қофия,
Баъда мо соат усулу-л-офия.
Мо ҷунунун воҳидун лӣ фӣ-ш-шуҷун,
Бал ҷунунун фӣ ҷунунин фӣ ҷунун.
Зота ҷисми мин ишороти-л-куно,
Мунзу оянту-л-бақоа, фи-л-қано.»
Эй Аёз, аз ишқи ту гаштам чу мӯй,
Мондам аз қиссай ту, қиссай ман бигӯй.
Бас фасонай ишқи ту хондам ба ҷон,
Ту маро, к-афсона гаштастам, бихон.
Худ ту мехонӣ, на ман эй муқтадо,
Ман куҳи Тӯрам, ту Мӯсо в-ин садо.
Кӯҳи бечора чӣ донад гуфт чист?
З-он ки Мӯсо мебидонад, куҳ тиҳист.
Кӯҳ медонад ба қадри хештан,
Андаке дорад зи лутфи рӯҳ тан.
Тан чу устурлоб бошад з-эҳтисоб,
Ояте аз рӯҳи ҳамчун офтоб.
Он мунаҷҷим чун набошад чашмтез,
Шарт бошад марди устурлобрез.
То сутурлобе кунад аз баҳри ӯ,
То барад аз ҳолати хуршед бӯ.
Ҷон, к-аз устурлоб ҷӯяд ӯ савоб,
Чӣ қадар донад зи чарху офтоб?
Ту ки з-устурлоби дида бингарӣ,
Дар ҷаҳон дидан яқин бас қосирӣ.
Ту ҷаҳонро қадри дида дидаӣ,
Ку ҷаҳон? Сиблат чаро молидаӣ?
Орифонро сурмае ҳаст, он биҷӯй,
То ки дарё гардад ин чашми чу ҷӯй.
Заррае аз ақлу ҳуш ар бо ман аст,
Ин чӣ савдову парешон гуфтан аст?
Чунки мағзи ман зи ақлу ҳуш тиҳист,
Пас гуноҳи ман дар ин тахлит чист?
На гуноҳ ӯрост, ки ақлам бибурд,
Ақли ҷумла оқилон пешаш бимурд.
«Ё муҷира-л-ақл фаттона-л-ҳиҷо,
Мо сивока ли-л-уқули муртаҷо.
Маштаҳайту-л-ақла муз ҷаннантанӣ,
Мо ҳасадта-л-ҳусна муз заййантанӣ.
Ҳал ҷунунӣ фӣ ҳалока мустатоб?
Қул: бало валлоҳу юҷзика-с-савоб».
Гар ба тозӣ гӯяд ӯ в-ар порсӣ,
Гӯшу ҳуше ку, ки дар фаҳмаш расӣ?
Бодаи ӯ дархури ҳар ҳуш нест,
Ҳалқаи ӯ сухраи ҳар гӯш нест.
Бори дигар омадам девонавор,
Рав рав, эй ҷон, зуд занҷире биёр.
Ғайри он занҷири зулфи дилбарам
Гар дусад занҷир орӣ, бардарам.
Саҳифаи 75/177
|
Дафтари якум
