 |
Маъшуқе аз ошиқ пурсид, ки худро дӯсттар дорӣ ё маро? Гуфт: «Ман аз худ мурдаам ва ба ту зиндаам, аз худ ва аз сифоти худ нест шудаам ва ба ту ҳаст шудаам, илми худро фаромӯш кардаам ва аз илми ту олим шудаам, қудрати худро аз ёд додаам ва аз қудрати ту қодир шудаам. Агар худро дӯст дорам, туро дӯст дошта бошам ва агар туро дӯст дорам, худро дӯст дошта бошам.»Ҳар киро ойинай яқин бошад,
Гарчи худбин, Худойбин бошад.
«Ухруҷ бисифоти ило халқи ман рока рани ва ман қасадака қасадани ва ало ҳозо»
Гуфт маъшуқе ба ошиқ з-имтиҳон
Дар сабӯҳе, к-эй фалон ибни фалон!
Мар маро ту дӯсттар дорӣ, аҷаб
Ё ки худро? Рост гӯ, ё залкураб!
Гуфт: «Ман дар ту чунон фонӣ шудам,
Ки пурам аз ту зи сорон то қадам.
Бар ман аз ҳастии ман ҷуз ном нест,
Дар вуҷудам ҷуз ту, эй хушком нест!
З-он сабаб фонӣ шудам ман инчунин
Ҳамчу сирка, дар ту баҳри ангубин».
Ҳамчу санге, к-ӯ шавад кул лаъли ноб,
Пур шавад ӯ аз сифоти офтоб.
Васфи он санге намонад андар ӯ,
Пур шавад аз васфи хур ӯ пушту рӯ.
Баъд аз он, гар дӯст дорад хешро,
Дӯстии худ бувад он, эй фато.
В-арки худро дӯст дорад ӯ ба ҷон,
Дӯстии хеш бошад бегумон.
Хоҳ худро дӯст дорад лаъли ноб,
Хоҳ то ӯ дӯст дорад офтоб.
Андар ин ду дӯстӣ худ фарқ нест,
Бар ду ҷониб ҷуз зиёи Шарқ нест.
То нашуд ӯ лаъл, худро душман аст,
З-он ки як «ман» нест ин ҷо ду «ман» аст.
З-он ки зулмонист сангу рӯз кӯр,
Ҳаст зулмонӣ, ҳақиқат, зидди нур.
Хештанро дӯст дорад, кофир аст,
З-он ки ӯ манноъи шамси акбар аст.
Пас нашояд, ки бигӯяд санг «ано»,
ӯ ҳама торикӣ асту дар фано.
Гуфт Фиръавне «аналҳақ», гашт паст,
Гуфт Мансуре «аналҳаққ»-у бираст.
Он «ано»-ро лаънатуллаҳ дар ақиб
В-ин «ано»-ро раҳматуллаҳ, эй муҳиб!
З-он ки ӯ санги сияҳ буд, ин ақиқ,
Он адӯи нур буду ин ашиқ.
Ин «ано» «ҳу» буд дар сирр, эй фузул!
З-иттиҳоди нур, н-аз ройи ҳулул.
Ҷаҳд кун, то сангият камтар шавад,
То ба лаълӣ санги ту анвар шавад.
Сабр кун андар ҷиҳоду дар ано,
Дам ба дам мебин бақо андар фано.
Васфи сангӣ ҳар замон кам мешавад,
Васфи лаълӣ дар ту муҳкам мешавад.
Васфи ҳастӣ меравад аз пайкарат,
Васфи мастӣ мефизояд дар сарат.
Самъ шав якборагӣ ту гӯшвор,
То зи ҳалқай лаъл ёбӣ гӯшвор.
Ҳамчу чаҳкан хок мекан, гар касӣ,
З-ин тани хокӣ, ки дар обе расӣ.
Гар расад ҷазбай Худо, оби маъин
Чоҳ ноканда, биҷӯшад аз замин.
Кор мекун ту, ба гӯши он мабош,
Андак-андак хоки чаҳро метарош.
Ҳар кӣ ранҷе дид, ганҷе шуд падид,
Ҳар кӣ ҷидде кард, дар ҷадде расид.
Гуфт пайғамбар: «Рукӯъ асту суҷуд
Ҳар дари Ҳақ кӯфтан ҳалқай вуҷуд».
Ҳалқаи он дар ҳар он, к-ӯ мезанад,
Баҳри ӯ давлат саре берун кунад.
Саҳифаи 80/177
|
دفتریکوم
