 |
Дар тақрири маънии таваккул, ҳикояти он зоҳид, ки таваккулро имтиҳон мекард аз миёни асбоб ва аз шаҳр берун омад ва аз қавореъу раҳгузари халқ дур шуд ва ба буни кӯҳе, маҳҷуре, мафқуде, дар ғояти гуруснагӣ сар бар сари санге ниҳоду хуфт ва бо худ гуфт: «Таваккул кардам бар сабабсозӣ ва раззоқии ту ва аз асбоб мунқатеъ шудам, то бибинам сабабийяти таваккулро»Он яке зоҳид шунуд аз Мустафо,
Ки яқин ояд ба ҷон ризқ аз Худо.
Гар бихоҳӣ в-ар нахоҳӣ, ризқи ту
Пеши ту ояд давон аз ишқи ту.
Аз барои имтиҳон он мард рафт,
Дар биёбон назди кӯҳе хуфт тафт,
Ки бибинам, ризқ меояд ба ман?
То қавӣ гардад маро дар ризқ зан.
Корвоне роҳ гум карду кашид
Сӯйи кӯҳ, он мумтаҳанро хуфта дид.
Гуфт: «Ин мард ин тараф чун аст ур?
Дар биёбон, аз раҳу аз шаҳр дур.
Эй аҷаб! Мурда-ст ё зинда? Ки ӯ
Менатарсад ҳеч аз гургу адӯ».
Омаданду даст бар вай мезанданд,
Қосидан чизе нагуфт он арҷманд.
Ҳам наҷунбиду наҷунбонид сар,
Во накард аз имтиҳон ҳам ӯ басар.
Пас бигуфтанд: «Ин заъифи бемурод
Аз маҷоъат сакта андар ӯ фитод».
Нон биёварданду дар деге таъом,
То бирезандаш ба ҳалқуму ба ком.
Пас ба қосид мард дандон сахт кард,
То бибинад сидқи он миъод мард.
Раҳмашон омад, ки ин бас бенавост
В-аз маҷоат ҳолики маргу фаност.
Корд оварданд қавм, иштофтанд,
Баста дандонҳошро бишкофтанд.
Рехтанд андар даҳонаш шӯрбо,
Мефишурданд андар ӯ нонпораҳо.
Гуфт: «Эй дил, гарчи худ тан мезанӣ,
Роз медониву нозе мекунӣ».
Гуфт дил: «Донам ва қосид мекунам,
Розиқ Аллоҳ аст бар ҷону танам».
Имтиҳон з-ин бештар худ чун бувад?
Ризқ сӯйи собирон хуш меравад.
Саҳифаи 100/177
|
Дафтари якум
