 |
Ғолиб шудани ҳилаи рӯбоҳ бар истеъсом ва тааффуфи хар ва кашидани рӯбаҳ харро ба сӯйи шери бешаРӯбаҳ андар ҳила пойи худ фишурд,
Риши хар бигрифту он харро бибурд.
Мутриби он хонақаҳ ку? То ки тафт
Даф занад, ки хар бирафту хар бирафт.
Чунки харгӯше барад шере ба чоҳ,
Чун наёрад рӯбаҳе хар то гиёҳ?
Гӯшро барбанду афсунҳо мах(в)ар
Ҷуз фусуни он валии додгар.
Он фусуни хуштар аз ҳалвойи ӯ,
Он ки сад ҳалвост хоки пойи ӯ.
Хунбҳои хусравонӣ пур зи май,
Моя бурда аз майи лабҳои вай.
Ошиқи май бошад он ҷони баъид,
К-ӯ майи лабҳои лаълашро надид.
Оби ширин чун набинад мурғи кӯр,
Чун нагардад гирди чашмай оби шӯр?
Мӯсии ҷон синаро Сино кунад,
Тӯтиёни кӯрро бино кунад.
Хусрави Ширини ҷон навбат задаст,
Лоҷарам дар шаҳр қанд арзон шудаст.
Юсуфони ғайб лашкар мекашанд,
Тунгҳои қанду шаккар мекашанд.
Уштурони Мисрро рӯ сӯйи мо,
Бишнавед, эй тӯтиён, бонги даро.
Шаҳри мо фардо пур аз шаккар шавад,
Шаккар арзон аст, арзонтар шавад.
Дар шакар ғалтед, эй ҳалвоиён!
Ҳамчу тӯтӣ, кӯрии сафроиён.
Найшакар кӯбед, кор ин асту бас,
Ҷон барафшонед, ёр ин асту бас.
Як туруш дар шаҳри мо акнун намонд,
Чунки Ширин хусравонро барнишонд.
Нуқл бар нуқл асту май бар май, ҳало!
Бар манора рав, бизан бонги сало.
Сиркаи нӯҳсола ширин мешавад,
Сангу мармар лаълу заррин мешавад.
Офтоб андар фалак дастакзанон,
Зарраҳо чун ошиқон бозикунон.
Чашмҳо махмур шуд аз сабзазор,
Гул шукуфа мекунад бар шохсор.
Чашми давлат сеҳри мутлақ мекунад,
Рӯҳ шуд Мансур, «аналҳақ» мезанад.
Гар хареро мебарад рӯбаҳ зи сар,
Гӯ, бибар, ту хар мабошу ғам мах(в)ар.
Саҳифаи 106/177
|
Дафтари якум
