 |
Бурдани рӯбаҳ харро пеши шер ва ҷастани хар аз шер ва итоб кардани рӯбоҳ пеши шер, ки ҳанӯз хар дур буд, таъҷил кардӣ ва узр гуфтани шер ва лоба кардани рӯбаҳро шер, ки бирав, бори дигараш бифиребЧунки бар кӯҳаш ба сӯйи марҷ бурд,
То кунад шераш ба ҳамла хурду мурд.
Дур буд аз шеру он шер аз набард
То ба наздик омадан сабре накард.
Гунбаде кард аз баландӣ шери ҳавл,
Худ набудаш қуввату имкони ҳавл.
Хар зи дураш диду баргашту гурез,
То ба зери кӯҳ, тозон, наълрез.
Гуфт рӯбаҳ шерро: «Эй шоҳи мо!
Чун накардӣ сабр дар вақти вағо?
То ба наздики ту ояд он ғавӣ,
То ба андак ҳамлае ғолиб шавӣ.
Макри шайтон аст таъҷилу шитоб,
Лутфи раҳмон аст сабру эҳтисоб.
Дур буду ҳамларо диду гурехт,
Заъфи ту зоҳир шуду оби ту рехт».
Гуфт: «Ман пиндоштам барҷост зӯр,
То бад-ин ҳад менадонистам футур.
Низ ҷӯъу ҳоҷатам аз ҳад гузашт,
Сабру ақлам аз таҷаввӯъ ёва гашт.
Гар тавонӣ бори дигар аз хирад
Боз овардан мар ӯро мустарад,
Миннати бисёр дорам аз ту ман,
Ҷаҳд кун, бошад биёрияш ба фан».
Гуфт: «Оре. Гар Худо ёрӣ диҳад,
Бар дили ӯ аз ъамо мӯҳре ниҳад.
Пас фаромӯшаш шавад ҳавле, ки дид,
Аз харии ӯ набошад ин баъид.
Лек чун орам мар ӯро, барматоз,
То ба бодаш надҳӣ аз таъҷил боз».
Гуфт: «Оре, таҷриба кардам, ки ман
Сахт ранҷурам, мухалхал гашта тан.
То ба наздикам наёяд хар тамом,
Ман наҷунбам, хуфта бошам дар қавом».
Рафт рӯбаҳ, гуфт: «Эй шаҳ, ҳиммате,
То бипӯшад ақли ӯро ғафлате».
Тавбаҳо кардаст хар бо кирдгор,
Ки нагардад ғарраи ҳар нобакор.
Тавбаҳояшро ба фан барҳам занем,
Мо адувви аҳду ақли равшанем.
Каллаи хар гӯйи фарзандони мост,
Фикраташ бозичаи дастони мост.
Ақл, к-он бошад зи даврони Зуҳал,
Пеши ақли кул надорад он маҳал.
Аз Уторид в-аз Зуҳал доно шуд ӯ,
Мо зи доди кирдгори лутфҷӯ.
«Аллама-л-инсон» хами туғрои мост,
«Илму индаллоҳ» мақсадҳои мост.
Тарбияй он офтоби равшанем,
Раббия-л-аъло аз он рӯ мезанем.
Таҷриба гар дорад ӯ, бо ин ҳама,
Бишканад сад таҷриба з-ин дамдама.
Бӯ, ки тавба бишканад он сустхӯ,
Даррасад шумии ишкасташ дар ӯ.
Саҳифаи 108/177
|
Дафтари якум
