 |
Дуввум бор омадани рӯбаҳ бари он хари гурехта, то боз бифиребадашПас биёмад зуд рӯбаҳ сӯйи хар,
Гуфт хар: «Аз чун ту ёре алҳазар».
Ноҷавонмардо, чӣ кардам ман туро,
Ки ба пеши аждаҳо бурдӣ маро?
Мӯҷиби кини ту бо ҷонам чӣ буд?
Ғайри хубси ҷавҳари ту, эй ануд!»
Ҳамчу каждум, к-ӯ газад пойи фатӣ,
Норасида аз вай ӯро заҳмате.
Ё чу деве, ки адӯи ҷони мост,
Норасида заҳматаш аз мову кост.
Балки табъан хасми ҷони одамист,
Аз ҳалоки одамӣ дар хуррамист.
Аз пайи ҳар одамӣ ӯ наскулад,
Хӯву табъи зишти худ ӯ кай ҳилад?
З-он ки хубси зоти ӯ бемӯҷибе
Ҳаст сӯйи зулму адвон ҷозибе.
Ҳар замон хонад туро то хиргаҳе,
Ки дарандозад туро андар чаҳе.
Ки фалон ҷо ҳавзи об асту уюн,
То дарандозад ба ҳавзат сарнигун.
Одамиро бо ҳама ваҳйу назар
Андарафганд он лаъин дар шӯру шар.
Бе гуноҳе, бе газанди собиқе,
Ки расад ӯро зи Одам ноҳақӣ.
Гуфт рӯбаҳ: «Он тилисми сеҳр буд,
Ки туро дар чашм он шере намуд.
В-арна ман аз ту ба тан мискинтарам,
Ки шабу рӯз андар он ҷо мечарам.
Гарна з-он гуна тилисме сохтӣ,
Ҳар шикамхоре бад-он ҷо тохтӣ.
Як ҷаҳони бенаво пурпилу арҷ,
Бе тилисме кай бимондӣ сабз марҷ?
Ман туро худ хостам гуфтан ба дарс,
Ки чунон ҳавле агар бинӣ, матарс.
Лек рафт аз ёд илмомӯзият,
Ки будам мустағриқи дилсӯзият.
Дидамат дар ҷӯъи калбу бенаво,
Мешитобидам, ки ойӣ то даво.
В-арна бо ту гуфтаме шарҳи тилисм,
К-он хаёле менамояд, нест ҷисм».
Саҳифаи 110/177
|
Дафтари якум
