 |
Ишорат омадан аз ғайб ба шайх, ки ин ду сол ба фармон, бистадиву бидодӣ, баъд аз ин бидеҳу маситон, даст зери ҳасир мекун, ки онро чун анбони Бӯҳурайра кардем дар ҳаққи ту, ҳар чӣ хоҳӣ биёбӣ, то яқин шавад оламиёнро, ки варои ин оламест, ки хок ба каф гирӣ, зар шавад, мурда дар ӯ ояд, зинда шавад, наҳси акбар дар вай ояд, саъди акбар шавад, куфр дар ӯ ояд, имон гардад, заҳр дар ӯ ояд, тарёқ шавад. На дохили ин олам аст ва на хориҷи ин олам, на таҳту на фавқ, на муттасил, на мунфасил, бе чуну бе чигуна ҳар дам аз ӯ ҳазорон асар ва намуна зоҳир мешавад, чунонки санъати даст бо сурати даст ва ғамзаи чашм бо сурати чашм ва фасоҳати забон бо сурати забон на дохил аст ва на хориҷи ӯ, на муттасил ва на мунфасил, «ва-л-оқилу якфиҳу-л-ишорат»То ду сол ин кор кард он марди кор,
Баъд аз он амр омадаш аз кирдгор:
«Баъд аз ин медеҳ, вале аз кас махоҳ,
Мо бидодемат зи ғайб ин дастгоҳ.
Ҳар кӣ хоҳад аз ту, аз як то ҳазор,
Даст дар зери ҳасире кун, барор.
Ҳин, зи ганҷи раҳмати бемар бидеҳ,
Дар кафи ту хок гардад зар, бидеҳ.
Ҳар чӣ хоҳандат, бидеҳ, мандеш аз он,
Доди Яздонро ту беш аз беш дон.
Дар атои мо на таҳширу на кам,
На пушаймонӣ, на ҳасрат з-ин карам.
Даст зери бӯрё кун, эй санад,
Аз барои рӯйпӯши чашми бад.
Пас зи зери бӯрё пур кун ту мушт,
Деҳ ба дасти соили бишкастапушт.
Баъд аз ин аз аҷри номамнун бидеҳ,
Ҳар кӣ хоҳад гавҳари макнун, бидеҳ.
Рав, «ядуллаҳ фавқа айдиҳим» ту бош,
Ҳамчу дасти Ҳақ газофи зарқ пош.
Вомдоронро зи ӯҳда вораҳон,
Ҳамчу борон сабз кун фарши ҷаҳон».
Буд як соли дигар кораш ҳамин,
Ки бидодӣ зар зи кисай рабби дин.
Зар шудӣ хоки сияҳ андар кафаш,
Ҳотами Тоӣ гадое дар сафаш.
Саҳифаи 118/177
|
Дафтари якум
