 |
Ҳикояти дидани хари ҳезумфурӯш бонавоии асбони тозиро бар охури хосс ва таманно бурдан он давлатро, дар мавъизаи он, ки таманно набояд бурдан илло мағфират ва иноят ва ҳидоят, ки агар дар сад лавн ранҷе, чун лаззати мағфират бувад, ҳама ширин шавад. Боқии ҳар давлате, ки онро ноозмуда таманно мебарӣ, бо он ранҷе қарин аст, ки онро намебинӣ, чунонки аз ҳар доме дона пайдо бувад ва фах пинҳон. Ту дар ин як дом мондаӣ, таманно мебарӣ, ки кошкӣ бо он донаҳо рафтаме. Пиндорӣ, ки он донаҳо бедом аст?Буд саққое, мар ӯро як харе,
Гашта аз меҳнат дуто чун чанбаре.
Пушташ аз бори гарон сад ҷой реш,
Ошиқу ҷӯёни рӯзи марги хеш.
Ҷав куҷо? Аз коҳи хушк ӯ сер не,
Дар ақиб захмеву сихи оҳанӣ.
Мири охур дид ӯро, раҳм кард,
К-ошнои соҳиби хар буд мард.
Пас саломаш карду пурсидаш зи ҳол,
К-аз чӣ ин хар гашт дуто ҳамчу дол?
Гуфт: «Аз дарвешиву тақсири ман
Каҳ намеёбад худ ин бастадаҳан».
Гуфт: «Биспораш ба ман ту рӯз чанд,
То шавад дар охури шаҳ зӯрманд».
Хар бад-ӯ биспурду он раҳматпараст
Дар миёни охури султон-ш баст.
Хар зи ҳар сӯ маркаби тозӣ бидид,
Бонавову фарбеҳу хубу ҷадид.
Зери пошон рӯфта, обе зада,
Каҳ ба вақту ҷав ба ҳангом омада.
Хоришу молиш мар асбонро бидид,
Пӯз боло кард, к-эй рабби маҷид!
На ки махлуқи туам? Гирам харам,
Аз чӣ зору пуштрешу лоғарам?
Шаб зи дарди пушту аз ҷӯъи шикам
Орзумандам ба мурдан дам ба дам.
Ҳоли ин асбон чунин хуш, бонаво,
Ман чӣ махсусам ба таъзибу бало?»
Ногаҳон овозаи бегор шуд,
Тозиёнро вақти зину кор шуд.
Захмҳои тир хӯрданд аз адӯ,
Рафт пайконҳо дар эшон сӯ ба сӯ.
Аз ғазо бозомаданд он тозиён,
Андар охур ҷумла афтода ситон.
Пойҳошон баста муҳкам бо навор,
Наълбандон истода бар қатор.
Мешикофиданд танҳошон ба неш,
То бурун оранд пайконҳо зи реш.
Он хар онро диду мегуфт: «Эй Худо!
Ман ба фақру офият додам ризо.
З-он наво безораму з-он захми зишт,
Ҳар кӣ хоҳад офият, дунё биҳишт».
Саҳифаи 95/177
|
دفتریکوم
