 |
Ҳикояти он сайёде, ки хештан дар гиёҳ печида буд ва дастаи гулу лоларо кулаҳвор ба сар фурӯ кашида, то мурғон ӯро гиёҳ пиндоранд ва он мурғи зирак бӯй бурд андаке, ки ин одамист, ки бар ин шакл гиёҳ надидам, аммо ҳам тамом бӯй набурд, ба афсуни ӯ мағрур шуд, зеро дар идроки аввал қотеъӣ надошт, дар идроки макри дуввум қотеъӣ дошт ва «ҳува-ал-ҳирсу ва-т-тамаъу ло сийямо фарти-л-ҳоҷати ва-л-фақри». Қола-н-набӣ саллаллоҳу алайҳи ва саллам: «кода-л-фақру ан якуна куфран» Рафт мурғе дар миёни марғзор,
Буд он ҷо дом аз баҳри шикор.
Донаи чанде ниҳода бар замин
В-он саёд он ҷо нишаста дар камин.
Хештан печида дар баргу гиёҳ,
То дарафтад сайди бечора зи роҳ.
Мурғак омад сӯйи ӯ аз ношинохт,
Пас тавофе карду пеши мард тохт.
Гуфт ӯро: «Кистӣ ту? Сабзпӯш!
Дар биёбон, дар миёни ин вуҳуш».
Гуфт: «Марди зоҳидам ман мунқатеъ,
Бо гиёҳе гаштам ин ҷо муқтанеъ.
Зӯҳду тақворо гузидам дину кеш,
З-он ки медидам аҷалро пеши хеш.
Марги ҳамсоя маро воъиз шуда,
Касбу дуккони маро барҳам зада.
Чун ба охир фард хоҳам мондан,
Хӯ набояд кард бо ҳар марду зан.
Рӯ бихоҳам кард охир дар лаҳад,
Он беҳ ояд, ки кунад хӯ бо аҳад.
Чун занахро баст хоҳанд, эй санам,
Он беҳ ояд, ки занах камтар занам.
Эй ба зарбафту камар омӯхта,
Охир астат ҷомаи нодӯхта.
Рӯ ба хок орем, к-аз вай растаем,
Дил чаро дар бевафоён бастаем?
Ҷадду хешонмон қадимий чортабъ,
Мо ба хеший орият бастем тамъ.
Солҳо ҳамсӯҳбативу ҳамдамӣ
Бо аносир дошт ҷисми одамӣ.
Рӯҳи ӯ худ аз нуфусу аз уқул,
Рӯҳ усули хешро карда нукул.
Аз нуфусу аз уқули пурсафо
Нома меояд ба ҷон, к-эй бевафо,
Ёракони панҷрӯза ёфтӣ,
Рӯ зи ёрони куҳан бартофтӣ?
Кӯдакон гарчи ки дар бозӣ х(в)ашанд,
Шаб кашоншон сӯйи хона мекашанд.
Шуд бараҳна вақти бозӣ тифли хурд,
Дузд аз ногаҳ қабову кафш бурд.
Ончунон гарм ӯ ба бозӣ дарфитод,
К-он кулоҳу пераҳан рафташ зи ёд.
Шуд шабу бозии ӯ шуд бемадад,
Рӯ надорад, к-ӯ суйи хона равад.
Не шунидӣ «иннама-д-дунё лаъиб»,
Бод додӣ рахту гаштӣ муртаъиб.
Пеш аз он ки шаб шавад ҷома биҷӯ,
Рӯзро зоеъ макун дар гуфтугӯ.
Ман ба саҳро хилвате бигзидаам,
Халқро ман дузди ҷома дидаам.
Ними умр аз орзуи дилситон,
Ними умр аз ғуссаҳои душманон.
Ҷаббаро бурд он, кулаҳро ин бибурд,
Ғарқи бозӣ гашта мо чун тифли хурд.
Нак шабонгоҳи аҷал наздик шуд,
«Халла ҳоза-л-лаъб, бассак, ло таъуд».
Ҳин, савори тавба шав, дар дузд рас,
Ҷомаҳо аз дузд бистон бозпас.
Маркаби тавба аҷоиб маркаб аст,
Бар фалак тозад ба як лаҳза зи паст.
Лек маркабро нигаҳ медор аз он,
К-ӯ бидуздид он қабоятро ниҳон.
То надуздад маркабатро низ ҳам,
Пос дор ин маркабатро дам ба дам».
Саҳифаи 12/140
|
Дафтари якум
