 |
Ҳавола кардани мурғи гирифторе худро дар дом ба феъл ва макру зарқи зоҳид ва ҷавоби зоҳид мурғро Гуфт он мурғ: «Ин сазои ӯ бувад,
Ки фусуни зоҳидонро бишнавад».
Гуфт зоҳид: «На, сазои он нашоф,
К-ӯ хӯрад моли ятимон аз газоф».
Баъд аз он навҳагарӣ оғоз кард,
Ки фаху сайёд ларзон шуд зи дард,
К-аз таноқузҳои дил пуштам шикаст,
Бар сарам ҷоно, биё, мемол даст.
Зери дасти ту сарамро роҳатест,
Дасти ту дар шукрбахшӣ оятест.
Сояи худ аз сари ман бармадор,
Беқарорам, беқарорам, беқарор.
Хобҳо безор шуд аз чашми ман
Дар ғамат, эй рашки сарву ёсуман!
Гар наям лоиқ, чӣ бошад гар даме
Носазоеро бипурсӣ дар ғаме?
Мар адамро худ чӣ истиҳқоқ буд,
Ки бар ӯ лутфат чунин дарҳо гушуд?
Хоки гаргинро карам осеб кард,
Даҳ гуҳар аз нури ҳис дар ҷеб кард:
Панҷ ҳисси зоҳиру панҷи ниҳон,
Ки башар шуд нутфаи мурда аз он.
Тавба бе тавфиқат, эй нури баланд,
Чист ҷуз бар риши тавба ришханд?
Сиблатони тавба як-як барканӣ,
Тавба соясту ту моҳи равшанӣ.
Эй зи ту вайрон дукону манзилам,
Чун нанолам? Чун бияфшорӣ дилам.
Чун гурезам? З-он ки бе ту зинда нест,
Бе худовандит буди банда нест.
Ҷони ман бистон, туӣ ҷонро усул,
З-он ки бе ту гаштаам аз ҷон малул.
Ошиқам ман бар фани девонагӣ,
Серам аз фарҳангиву фарзонагӣ.
Чун бидаррад шарм, гӯям роз фош,
Чанд аз ин сабру заҳиру иртиъош?
Дар ҳаё пинҳон шудам ҳамчун сиҷоф,
Ногаҳон биҷҳам аз ин зери лиҳоф.
Эй рафиқон, роҳҳоро баст ёр,
Оҳуи лангему ӯ шери шикор.
Ҷуз ки таслиму ризо ку чорае?
Дар кафи шери наре, хунхорае.
ӯ надорад хобу хур чун офтоб,
Рӯҳҳоро мекунад бе хӯрду хоб.
Ки биё, ман бош, ё ҳамхӯйи ман,
То бибинӣ дар таҷаллӣ рӯйи ман.
В-ар надидӣ, чун чунин шайдо шудӣ?
Хок будӣ, толиби эҳё шудӣ.
Гар зи бе сӯят надодаст ӯ алаф?
Чашми ҷонат чун бимондаст он тараф?
Гурба бар сӯрох з-он шуд мӯътакиф,
Ки аз он сӯрох шуд ӯ мӯъталиф.
Гурбаи дигар ҳамегардад ба бом,
К-аз шикори мурғ ёбид ӯ таъом.
Он якеро қибла шуд ҷӯлоҳагӣ
В-он яке ҳорис барои ҷомагӣ.
В-он яке бекору рӯ дар ломакон,
Ки аз он сӯ додияш ту қути ҷон.
Кор ӯ дорад, ки Ҳақро шуд мурид,
Баҳри кори ӯ зи ҳар коре бурид.
Дигарон чун кӯдакон ин рӯз чанд
То шаби тарҳол бозӣ мекунанд.
Хобноке, к-ӯ зи яқзат меҷаҳад,
Дояи васвос ишва-ш медиҳад:
«Рав, бихусб, эй ҷон, ки нагзорем мо,
Ки касе аз хоб биҷҳонад туро».
Ҳам ту худро барканӣ аз бехи хоб,
Ҳамчу ташна, ки шунуд ӯ бонги об.
«Бонги обам ман ба гӯши ташнагон,
Ҳамчу борон мерасам аз осмон.
Барҷаҳ, эй ошиқ, баровар изтироб,
Бонги обу ташнаву он гоҳ хоб?»
Саҳифаи 16/140
|
Дафтари якум
