 |
|
|
 |
Қиссаи «Аҳад-аҳад» гуфтани Билол дар ҳарри Ҳиҷоз аз муҳаббати Мустафо алайҳиссалом, дар он чоштгоҳҳо, ки хоҷааш аз таассуби ҷуҳудӣ ба шохи хораш мезад пеши офтоби Ҳиҷоз ва аз захм хун аз тани Билол бармеҷӯшид, аз ӯ «Аҳад-аҳад» меҷаст бе қасди ӯ, чунонки аз дардмандони дигар нола ҷаҳад бе қасд, зеро аз дарди ишқ мумтало буд, эҳтимоми дафъи дарди хорро мадхал набуд, ҳамчун саҳараи Фиръавн ва Ҷирҷис ва «ғайруҳум ло юъид ва ло юҳсо» Тан фидои хор мекард он Билол,
Хоҷааш мезад барои гӯшмол.
Ки чаро ту ёди Аҳмад мекунӣ?
Бандаи бад, мункири дини манӣ?
Мезад андар офтобаш ӯ ба хор,
ӯ «аҳад» мегуфт баҳри ифтихор.
То ки Сиддиқ он тараф бармегузашт,
Он «аҳад» гуфтан ба гӯши ӯ бирафт.
Чашми ӯ пуроб шуд, дил пуръано,
З-он аҳад меёфт бӯйи ошно.
Баъд аз он хилват бидидаш, панд дод,
К-аз ҷуҳудон хуфя медор эътиқод.
Оламу-с-сирр аст, пинҳон дор ком
Гуфт: «Кардам тавба пешат, эй ҳумом!»
Рӯзи дигар аз пагаҳ Сиддиқ тафт
Он тараф аз баҳри коре мебирафт.
Боз «аҳад» бишниду зарби захми хор,
Барфурӯзид аз дилаш сӯзу шарор.
Боз пандаш дод, боз ӯ тавба кард,
Ишқ омад, тавбаи ӯро бих(в)ард.
Тавба кардан з-ин намат бисёр шуд,
Оқибат аз тавба ӯ безор шуд.
Фош кард, испурд танро дар бало,
К-эй Муҳаммад, эй адувви тавбаҳо!
Эй тани ман в-эй раги ман пур зи ту,
Тавбаро гунҷо куҷо бошад дар ӯ?
Тавбаро з-ин пас зи дил берун кунам,
Аз ҳаёти хулд тавба чун кунам?
Ишқ қаҳҳор асту ман мақҳури ишқ,
Чун шакар ширин шудам аз шӯри ишқ.
Барги коҳам пеши ту, эй тундбод!
Ман чӣ донам, ки куҷо хоҳам фитод?
Гар Ҳилолам, гар Билолам, медавам,
Муқтадии офтобат мешавам.
Моҳро бо зафтиву зорӣ чӣ кор?
Дар пайи хуршед пӯяд соявор.
Бо қазо ҳар, к-ӯ қароре медиҳад,
Ришханди сиблати худ мекунад.
Коҳбарге пеши бод он гаҳ қарор?
Растахезе в-онгаҳоне азми кор?
Гурба дар анбонам андар дасти ишқ
Як даме болову як дам пасти ишқ.
ӯ ҳамегардонадам бар гирди сар,
На ба зер ором дорам, на забар.
Ошиқон дар сели тунд афтодаанд,
Бар қазои ишқ дил бинҳодаанд.
Ҳамчу санги осиё андар мадор,
Рӯзу шаб гардону нолон беқарор.
Гардишаш бар ҷӯйи ҷӯён шоҳид аст,
То нагӯяд кас, ки он ҷӯ рокид аст.
Гар намебинӣ ту ҷӯро дар камин,
Гардиши дӯлоби гардуне бибин.
Чун қароре нест гардунро аз ӯ,
Эй дил, ахтарвор оромӣ маҷӯ.
Гар занӣ дар шох дасте, кай ҳилад?
Ҳар куҷо пайванд созӣ бискулад.
Гар намебинӣ ту тадвири қадар,
Дар аносир ҷӯшишу гардиш нигар.
З-он ки гардишҳои он хошоку каф
Бошад аз ғалёни баҳри бошараф.
Боди саргардон бибин андар хурӯш,
Пеши амраш мавҷи дарё бин ба ҷӯш.
Офтобу моҳ ду гови харос
Гирд мегарданду медоранд пос.
Ахтарон ҳам хона-хона медаванд,
Маркаби ҳар саъду наҳсе мешаванд.
Ахтарони чарх гар дуранд, ҳай
В-ин ҳавосат коҳиланду сустпай.
Ахтарони чашму гӯшу ҳуши мо,
Шаб куҷоанду ба бедорӣ куҷо?
Гоҳ дар саъду висолу дилхушӣ,
Гоҳ дар наҳси фироқу беҳушӣ.
Моҳи гардун чун дар ин гардидан аст,
Гоҳ торику замоне равшан аст.
Гаҳ баҳору сайфи ҳамчун шаҳду шир,
Гаҳ сиёсат гоҳи барфу замҳарир.
Чунки куллиёт пеши ӯ чу гӯст
Сухраву саҷдакуни чавгони ӯст.
Ту ки як ҷузвӣ, дило, з-ин сад ҳазор,
Чун набошӣ пеши ҳукмаш беқарор?
Чун сутуре бош дар ҳукми амир,
Гаҳ дар охур ҳабс, гоҳе дар масир.
Чунки бар мехат бибандад, баста бош,
Чунки бигшояд, бирав, барҷаста бош.
Офтоб андар фалак каж меҷаҳад,
Дар сияҳрӯйӣ кусуфаш медиҳад.
К-аз занаб парҳез кун, ҳин, ҳуш дор,
То нагардӣ ту сияҳрӯ дегвор.
Абрро ҳам тозиёнай оташин
Мезанандаш, к-ончунон рав, на чунин.
Бар фалон водӣ бибор, ин сӯ мабор,
Гӯшмолаш медиҳад, ки гӯш дор.
Ақли ту аз офтобе беш нест,
Андар он фикре, ки наҳй омад, маист.
Каж манеҳ, эй ақл, ту ҳам гоми хеш,
То наёяд он кусуфи рӯ ба пеш.
Чун гунаҳ камтар бувад, ним офтоб,
Мункасиф биниву ниме нуртоб.
Ки ба қадри ҷурм мегирам туро,
Ин бувад тақрир дар доду ҷазо.
Хоҳ неку хоҳ бад, фошу сатир,
Бар ҳама ашё самеъему басир.
З-ин гузар кун, эй падар, Наврӯз шуд,
Халқ аз халлоқ хуш падфуз шуд.
Боз омад оби ҷон дар ҷӯйи мо,
Боз омад шоҳи мо дар кӯйи мо.
Мехиромад бахту доман мекашад,
Набвати тавба шикастан мезанад.
Тавбаро бори дигар селоб бурд,
Фурсат омад, посбонро хоб бурд.
Ҳар хуморӣ маст гашту бода х(в)ард,
Рахтро имшаб гарав хоҳем кард.
З-он шароби лаъли ҷони ҷонфизо
Лаъл андар лаъл андар лаъл мо.
Боз хуррам гашт маҷлис, дилфурӯз,
Хез, дафъи чашми бад испанд сӯз.
Наъраи мастони хуш меоядам,
То абад, ҷоно, чунин мебоядам.
Нак Ҳилоле ё Билоле ёр шуд,
Захми хор ӯро гулу гулзор шуд.
Гар зи захми хор тан ғирбол шуд,
Ҷону ҷисмам гулшани иқбол шуд.
Тан ба пеши захми хори он ҷуҳуд,
Ҷони ман масти хароби он вадуд.
Бӯйи ҷоне суйи ҷонам мерасад,
Бӯйи ёри меҳрубонам мерасад.
Аз сӯйи меъроҷ омад Мустафо,
Бар Билолаш: «ҳаббазо лӣ ҳаббазо».
Чунки Сиддиқ аз Билоли дамдуруст
Ин шунид, аз тавбаи ӯ даст шуст.
27/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
