 |
Васийят кардани Мустафо алайҳиссалом Сиддиқро разияллоҳу анҳу, ки чун Билолро муштарӣ мешавӣ, ҳаройина эшон аз ситез бархоҳанд дар баҳо фузуд, маро дар ин фазилат шарики худ кун, вакили ман бошу нимбаҳо аз ман биситон Мустафо гуфташ, ки эй иқболҷӯ!
Андар ин ман мешавам анбози ту.
Ту вакилам бош, ниме баҳри ман,
Муштарӣ шав, қабз кун аз ман саман».
Гуфт: «Сад хидмат кунам», рафт он замон
Сӯйи хонай он ҷуҳуди беамон.
Гуфт бо худ, к-аз кафи тифлон гуҳар
Бас тавон осон харидан, эй падар!
Ақлу имонро аз ин тифлони гул,
Мехарад бо мулки дунё деви ғул.
Ончунон зинат диҳад мурдорро,
Ки харад з-эшон дусад гулзорро.
Ончунон маҳтоб паймояд ба сеҳр,
К-аз хасон сад киса бирбояд ба сеҳр.
Анбиёшон тоҷирӣ омӯхтанд,
Пеши эшон шамъи дин афрӯхтанд.
Деву ғули соҳир аз сеҳру набард
Анбиёро дар назаршон зишт кард.
Зишт гардонад ба ҷодуӣ адӯ,
То талоқ афтад миёни ҷуфту шӯ.
Дидаҳошонро ба сеҳре дӯхтанд,
То чунин ҷавҳар ба хас бифрӯхтанд.
Ин гуҳар аз ҳар ду олам бартар аст,
Ҳин, бихар з-ин тифли ҷоҳил, к-ӯ хар аст.
Пеши хар хармӯҳраву гавҳар якест,
Он ишакро дар дуру дарё шакест.
Мункири баҳр асту гавҳарҳои ӯ,
Кай бувад ҳайвон дуру перояҷӯ?
Дар сари ҳайвон Худо нанҳодааст,
К-ӯ бувад дар банди лаълу дурпараст.
Мар харонро ҳеч дидӣ гӯшвор?
Гӯшу ҳуши хар бувад дар сабзазор.
«Аҳсану-т-тақвим» дар «ва-т-тин» бихон,
Ки гиромӣ гавҳар аст, эй дӯст, ҷон.
«Аҳсану-т-тақвим» аз арш ӯ фузун,
«Аҳсану-т-тақвим» аз фикрат бурун.
Гар бигӯям қимати ин мумтанеъ
Ман бисӯзам, ҳам бисӯзад мустамеъ,
Лаб бибанд ин ҷову хар ин сӯ марон,
Рафт ин Сиддиқ сӯйи он харон.
Ҳалқаи дар зад, чун дарро баргушуд,
Рафт бехуд дар сарои он ҷуҳуд.
Бехуду сармасту пуроташ нишаст,
Аз даҳонаш бас каломи талх ҷаст.
К-ин валиюллоҳро чун мезанӣ?
Ин чӣ ҳиқд аст? Эй адувви равшанӣ!
Гар туро сидқест андар дини х(в)ад,
Зулм бар содиқ дилат чун медиҳад?
Эй ту дар дини ҷуҳудӣ модае,
К-ин гумон дорӣ ту бар шаҳзодае.
Дар ҳама з-ойинаи кажсози х(в)ад,
Мангар, эй мардуди нафрини абад!
Он чӣ он дам аз лаби Сиддиқ ҷаст,
Гар бигӯям, гум кунӣ ту пою даст.
Он «янобеъу-л-ҳикам» ҳамчун Фурот,
Аз даҳони ӯ давон аз беҷиҳот.
Ҳамчу аз санге, ки обе шуд равон,
На зи паҳлӯ моя дорад, на-з миён.
Испари худ карда Ҳаққ он сангро,
Баргушода оби минорангро.
Ҳамчунон, к-аз чашмаи чашми ту нур,
ӯ равон кардаст бе бухлу футур.
На зи пиҳ он моя дорад, на зи пӯст,
Рӯйпӯшӣ кард дар эҷоди дӯст.
Дар халои гӯш боди ҷозибаш,
Мудрики сидқи калому козибаш.
Он чӣ бод аст андар он хурдустухон?
К-ӯ пазирад ҳарфу савти қиссахон.
Устухону бод рӯпӯш асту бас,
Дар ду олам ғайри Яздон нест кас.
Мустамеъ ӯ, қойил ӯ, беэҳтиҷоб,
З-он ки «ал-узнони мин раъс», эй мусоб!
Гуфт: «Раҳмат гар ҳамеояд бар ӯ,
Зар бидеҳ, бистонаш, эй икромхӯ!
Аз манаш вохар, чу месӯзад дилат,
Бе мауннат ҳал нагардад мушкилат».
Гуфт: «Сад хидмат кунам, понсад суҷуд,
Бандае дорам таниспеду ҷуҳуд.
Тан сапеду дил сиёҳ асташ бигир,
Дар иваз деҳ тансиёҳу дилмунир».
Пас фиристоду биёвард он ҳумом,
Буд ал-ҳақ сахт зебо он ғулом.
Ончунон ки монд ҳайрон он ҷуҳуд,
Он дили чун сангаш аз ҷо рафт зуд.
Ҳолати суратпарастон ин бувад,
Сангашон аз сурате мӯъмин шавад.
Боз кард истезаву розӣ нашуд,
Ки бар ин афзун бидеҳ бе ҳеч буд.
Як нисоби нуқра ҳам бар вай фузуд,
То ки розӣ гашт ҳирси он ҷуҳуд.
Саҳифаи 29/140
|
Дафтари якум
