|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
|
|
 |
Ранҷур шудани ин Ҳилол ва бехабарии хоҷаи ӯ аз ранҷурии ӯ, аз таҳқиру ношинохт ва воқиф шудани дили Мустафо алайҳиссалом аз ранҷурӣ ва ҳоли ӯ ва ифтиқод ва иёдати расул алайҳиссалом ин Ҳилолро Аз қазо ранҷуру нохуш шуд Ҳилол,
Мустафоро ваҳй шуд ғаммози ҳол.
Буд зи ранҷуриш хоҷаш бехабар,
Ки бари ӯ буд касоду бехатар.
Хуфта нӯҳ рӯз андар охур мӯҳсине,
Ҳеч кас аз ҳоли ӯ огоҳ не.
Он ки кас буду шаҳаншоҳи касон,
Ақли сад чун қулзумаш ҳар ҷо расон.
Ваҳйаш омад, раҳми Ҳақ ғамхор шуд,
Ки фалон муштоқи ту бемор шуд.
Мустафо баҳри Ҳилоли бошараф
Рафт аз баҳри иёдат он тараф.
Дар пайи хуршеди ваҳй он маҳ давон
В-он саҳоба дар пайаш чун ахтарон.
Моҳ мегӯяд, ки асҳобе нуҷум,
«Ли-с-суро қидва ва ли-т-тоғӣ руҷум».
Мирро гуфтанд, к-он султон расид,
ӯ зи шодӣ бедилу ҷон барҷаҳид.
Бар гумони он зи шодӣ зад ду даст,
К-он шаҳаншаҳ баҳри он мир омадаст.
Чун фурӯ омад зи ғурфай он амир,
Ҷон ҳамеафшонд помузди башир.
Пас заминбӯсу салом овард ӯ,
Кард рухро аз тараф чун вард ӯ.
Гуфт: «Бисмиллаҳ, мушарраф кун ватан,
То ки фирдавсе шавад ин анҷуман.
То физояд қасри ман бар осмон,
Ки бидидам қутби даврони замон».
Гуфташ аз баҳри итоб он мӯҳтарам:
«Ман барои дидани ту н-омадам».
Гуфт: «Рӯҳам они ту, худ рӯҳ чист?
Ҳин, бифармо, к-ин таҷашшум баҳри кист?
То шавам ман хоки пойи он касе,
Ки ба боғи лутфи тусташ мағрасе».
Чун чунин гуфт ӯву нахватро биронд,
Мустафо тарки итоби ӯ бихонд.
Пас бигуфташ: «Он Ҳилоли арш ку?
Ҳамчу маҳтоб аз тавозӯъ фарш ку?
Он шаҳе дар бандагӣ пинҳон шуда,
Баҳри ҷосусӣ ба дунё омада.
Ту магӯ, к-ӯ банда в-охурчии мост,
Ин бидон, ки ганҷ дар вайронаҳост.
Эй аҷаб, чун аст аз суқм он Ҳилол?
Ки ҳазорон бадр ҳасташ поймол».
Гуфт: «Аз ранҷаш маро огоҳ нест,
Лек рӯзе чанд бар даргоҳ нест.
Сӯҳбати ӯ бо сутуру астар аст,
Сойис асту манзилаш ин охур аст».
35/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
