 |
Дар баёни он ки Мустафо алайҳиссалом шунид, ки Исо алайҳиссалом бар рӯйи об рафт. Фармуд: «Лав аздода яқинуҳу ламашо ала-л-ҳаво» Ҳамчу Исо бар сараш гирад Фурот,
К-эминӣ аз ғарқа дар оби ҳаёт.
Гӯяд Аҳмад: «Гар яқин-ш афзун будӣ,
Худ ҳавояш маркабу маъмун будӣ.
Ҳамчу ман, ки бар ҳаво рокиб шудам,
Дар шаби меъроҷ мустасҳиб шудам».
Гуфт: «Чун бошад саге, кӯре, палид,
Ҷаст ӯ аз хоб, худро шер дид?
На чунон шере, ки кас тираш занад,
Бал зи бимаш теғу пайкон бишканад.
Кӯри бар ишкам раванда ҳамчу мор
Чашмҳо бигшод дар боғу баҳор».
Чун бувад он чунки аз чунӣ раҳид?
Дар ҳаётистони бечунӣ расид.
Гашт чунибахш андар ломакон,
Гирди хонаш ҷумла чунҳо чун сагон.
ӯ зи бечунӣ диҳадшон устухон,
Дар ҷанобат тан зан, ин сура махон.
То зи чунӣ ғусл н-орӣ ту тамом,
Ту бар ин мусҳаф манеҳ каф, эй ғулом!
Гар палидам в-ар назифам, эй шаҳон!
Ин нахоҳам, пас чӣ хоҳам дар ҷаҳон?
Ту маро гӯйӣ, ки аз баҳри савоб
Ғусл нокарда марав дар ҳавзи об.
Аз буруни ҳавз ғайри хок нест,
Ҳар ки ӯ дар ҳавз н-ояд, пок нест.
Гар набошад обҳоро ин карам,
К-ӯ пазирад мар хабасро дам ба дам.
Вой бар муштоқу бар уммеди ӯ,
Ҳасрато бар ҳасрати ҷовиди ӯ.
Об дорад сад карам, сад эҳтишом,
Ки палидонро пазирад, вассалом.
Эй Зиёулҳақ Ҳусомуддин, ки нур
Посбони туст аз шарру-т-туюр.
Посбони туст нуру иртиқош,
Эй ту хуршеди мусаттар аз хуфош.
Чист парда пеши рӯйи офтоб,
Ҷуз фузуний шаъшаъа-в тезии тоб.
Пардаи хуршед ҳам нури раб аст,
Бенасиб аз вай, хуфош асту шаб аст.
Ҳар ду чун дар бӯъду парда мондаанд,
Ё сияҳрӯ ё фисурда мондаанд.
Чун набиштӣ баъзе аз қиссай Ҳилол,
Достони бадр ор андар мақол.
Он ҳилолу бадр доранд иттиҳод,
Аз дуӣ дуранду аз нақсу фасод.
Он ҳилол аз нақс дар ботин барист,
Он ба зоҳир нақс, тадриҷоварист.
Дарс гӯяд шаб ба шаб тадриҷро,
Дар тааннӣ бардиҳад тафриҷро.
Дар тааннӣ гӯяд: «Эй аҷҷули хом,
Поя-поя бартавон рафтан ба бом».
Дегро тадриҷу устодона ҷӯш,
Кор н-ояд қалйаи девонаҷӯш.
Ҳақ на қодир буд бар халқи фалак
Дар яке лаҳза ба «кун» бе ҳеч шак.
Пас, чаро шаш рӯз онро даркашид?
«Куллу явмин алфа ом», эй мустафид!
Хилқати тифл аз чӣ андар нӯҳ маҳ аст?
З-он ки тадриҷ аз шиори он шаҳ аст.
Хилқати Одам чаро чил субҳ буд?
Андар он гил андак-андак мефузуд.
На чу ту, эй хом, к-акнун тохтӣ,
Тифливу худро ту шайхе сохтӣ.
Бардавидӣ чун каду фавқи ҳама,
Ку туро пойи ҷиҳоду малҳама?
Такя кардӣ бар дарахтону ҷидор,
Баршудӣ, эй «ақраъак» ҳам қаръвор.
Аввал ар шуд маркабат сарви саҳӣ,
Лек охир хушку бемағзе, тиҳӣ.
Ранги сабзат зард шуд, эй қаръ, зуд,
З-он ки аз гулгуна буд, аслӣ набуд.
Саҳифаи 37/140
|
Дафтари якум
