 |
Ҳикояти ғуломи ҳинду, ки ба худовандзодаи худ пинҳон ҳаво оварда буд, чун духтарро бо меҳтарзодае ақд карданд, ғулом хабар ёфт, ранҷур шуд ва мегудохт ва ҳеч табиб иллати ӯро дарнамеёфт ва ӯро заҳраи гуфтан на Хоҷаеро буд ҳиндубандае,
Парварида, карда ӯро зиндае.
Илму одобаш тамом омӯхта,
Дар дилаш шамъи ҳунар афрӯхта.
Парваридаш аз туфулийят ба ноз
Дар канори лутф он икромсоз.
Буд ҳам ин хоҷаро хуш духтаре,
Симандоме, гаше, хушгавҳаре.
Чун муроҳиқ гашт духтар, толибон
Базл мекарданд кобини гарон.
Мерасидаш аз сӯйи ҳар меҳтаре
Баҳри духтар дам ба дам хозагаре.
Гуфт хоҷа: «Молро набвад субот,
Рӯз ояд, шаб равад андар ҷиҳот.
Ҳусни сурат ҳам надорад эътибор,
Ки шавад рухзард аз як захми мор.
Саҳл бошад низ меҳтарзодагӣ,
Ки бувад ғарра ба молу борагӣ.
Эй басо меҳтарбача, к-аз шӯру шар
Шуд зи феъли зишти худ нанги падар.
Пурҳунарро низ агар бошад нафис,
Кам парасту ибрате гир аз Билис.
Илм будаш, чун набудаш ишқи дин,
ӯ надид аз Одам илло нақши тин.
Гарчи донӣ диққати илм, эй амин!
З-он-т нагшояд ду дидай ғайббин.
ӯ набинад ғайри дастореву риш,
Аз муарриф пурсад аз бешу камиш.
Орифо, ту аз муарриф фориғӣ,
Худ ҳамебинӣ, ки нури бозиғӣ.
Кор тақво дораду дину салоҳ,
Ки аз ӯ бошад ба ду олам фалоҳ».
Кард як домоди солеҳ ихтиёр,
Ки буд ӯ фахри ҳама хайлу табор.
Пас занон гуфтанд: «ӯро мол нест,
Меҳтариву ҳусну истиқлол нест».
Гуфт: «Онҳо тобеъи зӯҳданду дин,
Безар ӯ ганҷест бар рӯйи замин».
Чун ба ҷид тазвиҷи духтар гашт фош,
Дасти паймону нишониву қумош.
Пас ғуломи хурд, к-андар хона буд,
Гашт бемору заъифу зор зуд.
Ҳамчу бемори диқе ӯ мегудохт,
Иллати ӯро табибе кам шинохт.
Ақл мегуфтӣ, ки ранҷаш аз дил аст,
Доруи тан дар ғами дил ботил аст.
Он ғуломак дам назад аз ҳоли хеш,
К-аз чӣ меояд бар ӯ дар сина неш?
Гуфт хотунро шабе шавҳар, ки ту
Бозпурсаш дар хало аз ҳоли ӯ.
Ту ба ҷойи модарӣ ӯро, бувад,
Ки ғами худ пеши ту пайдо кунад.
Чунки хотун кард дар гӯш ин калом,
Рӯзи дигар рафт наздики ғулом.
Пас сарашро шона мекард он сатӣ
Бо дусад меҳру далолу оштӣ.
Ончунон ки модарони меҳрубон
Нарм кардаш, то даромад дар баён
Ки маро уммед аз ту ин набуд,
Ки диҳӣ духтар ба бегонай ануд.
Хоҷазодай мову мо хастаҷигар,
Ҳайф набвад, к-ӯ равад ҷойи дигар?
Хост он хотун зи хашме, к-омадаш,
Ки занад в-аз бом зер андозадаш.
К-ӯ кӣ бошад? Ҳиндуи модарғаре,
Ки тамаъ дорад ба хоҷадухтаре?
Гуфт: «Сабр авло бувад», худро гирифт,
Гуфт бо хоҷа, ки бишнав ин шигифт.
Инчунин гарроа кай хоин бувад,
Мо гумон бурда, ки ҳаст ӯ мӯътамад.
Саҳифаи 5/140
|
Дафтари якум
