 |
Қиссае ҳам дар тақрири ин Шарфае бишнид дар шаб мӯътамад,
Баргирифт оташзана, к-оташ занад.
Дузд омад он замон, пешаш нишаст,
Чун гирифт он сӯхта, мекард паст.
Мениҳод он ҷо сари ангуштро,
То шавад истораи оташ фано.
Хоҷа мепиндошт, к-аз худ мемурад,
Ин намедид ӯ, ки дуздаш мекушад.
Хоҷа гуфт: «Ин сӯхта намнок буд»,
Мемурад истора аз тарриш зуд.
Бас ки зулмат буду торикӣ зи пеш,
Менадид оташкушеро пеши хеш.
Инчунин оташкуше андар дилаш,
Дидаи кофир набинад аз амаш.
Чун намедонад дили донандае?
Ҳаст бо гарданда гардонандае.
Чун намегӯйӣ, ки рӯзу шаб ба х(в)ад,
Бе Худованде кай ояд? Кай равад?
Гирди маъқулот мегардӣ? Бибин
Инчунин беақлии худ, эй маҳин!
Хона бо банно бувад маъқултар,
Ё ки бе банно? Бигӯ, эй камҳунар!
Хатт бо котиб бувад маъқултар,
Ё ки бе котиб? Бияндеш, эй писар!
«Ҷим»-и гӯшу «айн»-и чашму «мим»-и фам,
Чун бувад бе котибе? Эй муттаҳам!
Шамъ равшан бе зи гиронандае,
Ё ба гиронандаи донандае?
Санъати хуб аз кафи шалли зарир
Бошад авло, ё ба гирое басир?
Пас чу донистӣ, ки қаҳрат мекунад,
Бар сарат даббуси меҳнат мезанад.
Пас бикун дафъаш, чу Намруде ба ҷанг,
Сӯйи ӯ каш дар ҳаво тире хаданг.
Ҳамчу испоҳи муғул бар осмон
Тир меандоз дафъи назъи ҷон.
Ё гурез аз вай агар тонӣ, бирав,
Чун равӣ? Чун дар кафи ӯӣ гарав.
Дар адам будӣ, нарастӣ аз кафаш,
Аз кафи ӯ чун раҳӣ, эй дастх(в)аш!
Орзу ҷустан, бувад бигрехтан,
Пеши адлаш хуни тақво рехтан.
Ин ҷаҳон дом асту дона-ш орзу,
Даргурез аз домҳо, рӯй ор з-ӯ.
Чун чунин рафтӣ, бидидӣ сад гушод,
Чун шудӣ дар зидди он, дидӣ фасод.
Пас паямбар гуфт: «истафту-л-қулуб»,
Гарчи муфтитон бурун гӯяд хутуб.
Орзу бигзор, то раҳм оядаш,
Озмудӣ, ки чунин мебоядаш.
Чун натонӣ ҷаст, пас хидмат кунаш,
То равӣ аз ҳабси ӯ дар гулшанаш.
Дам ба дам чун ту муроқиб мешавӣ,
Дод мебиниву довар, эй ғавӣ!
В-ар бибандӣ чашми худ аз эҳтиҷоб,
Кори худро кай гузорад офтоб?
Саҳифаи 9/140
|
Дафтари якум
