|
|
 |
|
|
|
|
|
 |
|
|
 |
Расидани он шахс ба Миср ва шаб берун омадан ба кӯй аз баҳри шабкукӣ ва гадоӣ ва гирифтани асас ӯро ва муроди ӯ ҳосил шудан аз асас баъд аз хӯрдани захми бисёр «ва асо ан такраҳу шайъан ва ҳува хайрун лакум ва қавлуҳу таъоло: саяҷъалуллоҳу баъда усрин юсран ва қавлуҳу таъоло: инна маъа-л-усри юсран ва қавлуҳу алайҳиссалом: иштадди азмату танфариҷи ва ҷамеъу-л-Қуръон ва-л-кутуби-л-мунзалати фӣ тақрири ҳозо» Ногаҳоне худ асас ӯро гирифт,
Мушту чӯбаш зад зи сафро ношигифт.
Иттифоқо андар он шабҳои тор
Дида буд мардум зи шабдуздон зирор.
Буд шабҳои махуфу мунтаҳас,
Пас ба ҷид меҷуст дуздонро асас.
То халифа гуфт, ки бубред даст,
Ҳар кӣ шаб гардад в-агар хеши ман аст.
Бар асас карда малик таҳдиду бим,
Ки чаро бошед бар дуздон раҳим?
Ишвашонро аз чӣ рӯ бовар кунед?
Ё чаро з-эшон қабули зар кунед?
Раҳм бар дуздону ҳар манҳусдаст
Бар заъифон зарбату бераҳмӣ аст.
Ҳин, зи ранҷи хос, маскул з-интиқом,
Ранҷи ӯ кам бин, бибин ту ранҷи ом.
Исбаъи малдуғ бур дар дафъи шар,
Дар тааддиву ҳалоки тан нигар.
Иттифоқо андар он айём, дузд
Гашта буд анбӯҳ, пухта-в хомдузд.
Дар чунин вақташ бидиду сахт зад
Чӯбҳову захмҳои беадад.
Наъраву фарёд з-он дарвеш хост,
Ки мазан, то ман бигӯям ҳол рост.
Гуфт: «Инак, додамат мӯҳлат, бигӯ,
То ба шаб чун омадӣ берун ба кӯ?
Ту найӣ з-ин ҷо, ғарибу мункарӣ,
Ростӣ гӯ, то ба чӣ макр-андарӣ?
Аҳли девон бар асас таъна заданд,
Ки чаро дуздон кунун анбӯҳ шуданд?
Анбуҳӣ аз тусту аз амсоли туст,
Вонамо ёрони зиштатро нахуст.
В-арна кини ҷумларо аз ту кашам,
То шавад эмин зари ҳар мӯҳташам».
Гуфт ӯ аз баъди савгандони пур,
Ки наям ман хонасӯзу кисабур.
Ман на марди дуздиву бедодиям,
Ман ғариби Мисраму бағдодиям.
121/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
