 |
|
|
 |
Бозгаштани он шахси шодмон ва муродёфта ва Худойро шукргӯён ва саҷдакунон ва ҳайрон дар ғароиби ишороти Ҳақ ва зуҳури таъвилоти он дар ваҷҳе, ки ҳеч ақлеву фаҳме ба он ҷо нарасад Бозгашт аз Миср то Бағдод ӯ,
Соҷиду рокеъ, саногӯ, шукргӯ.
Ҷумла раҳ ҳайрону маст ӯ з-ин аҷаб,
З-инъикоси рӯзиву роҳи талаб.
К-аз куҷо уммедворам карда буд?
В-аз куҷо афшонд бар ман симу суд.
Ин чӣ ҳикмат буд, ки қиблай мурод
Кардам аз хона бурун, гумроҳу шод?
То шитобон дар залолат мешудам,
Ҳар дам аз матлаб ҷудотар мебудам.
Боз он айни залолатро ба ҷуд
Ҳақ василат кард андар рушду суд.
Гумраҳеро манҳаҷи имон кунад,
Кажраверо маҳсади эҳсон кунад.
То набошад ҳеч мӯҳсин беваҷо,
То набошад ҳеч хоин бериҷо.
Андаруни заҳр тарёқ он ҳафӣ
Кард, то гӯянд «зу-л-лутфи-л-хафӣ».
Нест махфӣ дар намоз он макрумат,
Дар гунаҳ хилъат ниҳад он мағфират.
Мункиронро қасди излоли сиқот
Зул шуда иззу зуҳури мӯъҷизот.
Қасдашон з-инкор зулли дин буда,
Айни зул иззи расулон омада.
Гарна инкор омадӣ аз ҳар баде,
Мӯъҷиза-в бурҳон чаро зоҳир шудӣ?
Хасми мункир то нашуд мисдоқхоҳ,
Кай кунад қозӣ тақозои гувоҳ?
Мӯъҷиза ҳамчун гувоҳ омад закӣ,
Баҳри сидқи муддаъӣ дар бешакӣ.
Таън чун меомад аз ҳар ношинохт,
Мӯъҷиза медод Ҳаққу менавохт.
Макри он Фиръавн сесад тӯ буда,
Ҷумла зулли ӯву қамъи ӯ шуда.
Соҳирон оварда ҳозир неку бад,
То ки ҷарҳи мӯъҷизай Мӯсо кунад.
То асоро ботилу расво кунад,
Эътиборашро зи дилҳо барканад.
Айни он макр ояти Мӯсо шавад,
Эътибори он асо боло равад.
Лашкар орад ӯ пагаҳ то ҳавли Нил,
То занад бар Мӯсиву қавмаш сабил.
Эминии уммати Мӯсо шавад,
ӯ ба таҳтуларзу ҳомун дарравад.
Гар ба Миср - андар будӣ ӯ, н-омадӣ,
Ваҳм аз сибтӣ куҷо зоил шудӣ?
Омаду дар сибт афганд ӯ гудоз,
Ки бидон, ки амн дар хавф аст роз.
Он бувад лутфи хафӣ, к-ӯро самад
Нор бинмояд, худ он нуре бувад.
Нест махфӣ музд додан дар туқо,
Соҳиронро аҷр бин баъд аз хато.
Нест махфӣ васл андар парвариш,
Соҳиронро васл дод ӯ дар буриш.
Нест махфӣ сайр бо пойи раво,
Соҳиронро сайр бин дар қатъи по.
Орифон з-онанд доим оминун,
Ки гузар карданд аз дарёи хун.
Амнашон аз айни хавф омад падид,
Лоҷарам бошанд ҳар дам дар мазид.
Амн дидӣ, гашта дар хавфе сафӣ?
Хавф бин ҳам дар умеде, эй хафӣ!
Он амир аз фикр бар Исо танад,
Исӣ андар хона рӯ пинҳон кунад.
Андарояд, то шавад ӯ тоҷдор,
Хун зи шибҳи Исӣ ояд тоҷи дор:
«Ҳай, маёвезед, ман Исо наям,
Ман амирам бар ҷуҳудон, хушпаям.
Зутараш бар дор овезед, к-ӯ,
Исӣ аст аз дасти мо тахлитҷӯ?»
Чанд лашкар меравад, то бархурад,
Барги ӯ фай гардаду бар сар хурад.
Чанд бозаргон равад бар бӯйи суд,
Ид пиндорад, бисӯзад ҳамчу уд.
Чанд дар олам бувад баракси ин,
Заҳр пиндорад, бувад он ангубин.
Бас сипаҳ бинҳода дил бар марги хеш,
Равшаниҳову зафар ояд ба пеш.
Абраҳа бо пил баҳри зулли байт
Омада, то афганад ҳайро чу майт.
То ҳарими Каъбаро вайрон кунад,
Ҷумларо з-он ҷой саргардон кунад.
То ҳамай зуввор гирди ӯ тананд,
Каъбаи ӯро ҳама қибла кунанд.
В-аз араб кина кашад андар газанд,
Ки чаро дар Каъбаам оташ зананд?
Айни саъйаш иззати Каъба шуда,
Мӯҷиби эъзози он байт омада.
Маккиёнро из яке буд, сад шуда,
То қиёмат иззашон мумтад шуда.
ӯву Каъбай ӯ шуда махсуфтар,
Аз чӣ аст ин? Аз иноёти қадар.
Аз ҷиҳози Абраҳай ҳамчун дада
Он фақирони араб тонгар шуда.
ӯ гумон бурда, ки лашкар мекашид,
Баҳри аҳли байт ӯ зар мекашид.
Андар ин фасхи азоим в-ин ҳимам,
Дар тамошо буд дар раҳ ҳар қадам.
Хона омад, ганҷро ӯ бозёфт,
Кораш аз лутфи худоӣ соз ёфт.
124/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
