 |
|
|
 |
Мафтун шудани қозӣ бар зани Ҷӯҳӣ ва дар сандуқ мондан ва ноиби қозӣ сандуқро харидан, боз соли дувум омадани зани Ҷӯҳӣ бар умеди бозии порина ва гуфтани қозӣ, ки маро озод кун ва касе дигарро биҷӯй, ило охири-л-қисса Ҷӯҳӣ ҳар соле зи дарвешӣ ба фан,
Рӯ ба зан кардӣ, ки эй дилхоҳ зан!
Чун силоҳат ҳаст, рав сайде бигир,
То бидӯшонем аз сайди ту шир.
Қавси абрӯ, тири ғамза, доми кайд,
Баҳри чӣ додат Худо? Аз баҳри сайд.
Рав пайи мурғе, шигарфе, дом неҳ,
Дона бинмо, лек дар хурдаш мадеҳ.
Ком бинмову кун ӯро талхком,
Кай хурад дона, чу шуд дар ҳабси дом?
Шуд зани ӯ назди қозӣ дар гила,
Ки маро афғон зи шӯйи даҳдила.
Қисса кӯтаҳ кун, ки қозӣ шуд шикор
Аз мақолу аз ҷамоли он нигор.
Гуфт: «Андар маҳкама-ст ин ғулғула,
Ман натонам фаҳм кардан ин гила.
Гар ба хилват оӣ, эй сарви саҳӣ!
Аз ситамкории шӯ шарҳам диҳӣ».
Гуфт: «Хонай ту зи ҳар неку баде
Бошад аз баҳри гила омадшуде».
Хонаи сар ҷумла пурсавдо бувад,
Садр пурвасвосу пурғавғо бувад.
Боқии аъзо зи фикр осудаанд
В-он судур аз содирон фарсудаанд.
Дар хазону боди хавфи Ҳақ гурез,
Он шақоиқҳои поринро бирез.
Ин шақоиқ манъи навушкуфаҳост,
Ки дарахти дил барои он намост.
Хешро дар хоб кун з-ин ифтикор,
Сар зи зери хоб дар яқзат барор.
Ҳамчу он асҳоби Каҳф, эй хоҷа зуд
Рав ба «айқозан», ки «таҳсибҳум руқуд».
Гуфт қозӣ: «Эй санам, маъмул чист?»
Гуфт: «Хонай ин канизак бас тиҳист.
Хасм дар деҳ рафту ҳорис низ нест,
Баҳри хилват сахт некӯ масканест.
Имшаб ар имкон бувад, он ҷо биё,
Кори шаб бе сумъа асту бе риё.
Ҷумла ҷосусон зи хамри хоб маст,
Зангии шаб ҷумларо гардан задаст».
Хонд бар қозӣ фусунҳои аҷаб,
Он шакарлаб в-онгаҳоне аз чӣ лаб!
Чанд бо Одам Билис афсона кард,
Чун Ҳаво гуфташ бихӯр, он гоҳ х(в)ард.
Аввалин хун дар ҷаҳони зулму дод
Аз кафи Қобил баҳри зан фитод.
Нӯҳ чун бар тоба бирён сохтӣ,
Воҳила бар тоба санг андохтӣ.
Макри зан бар кори ӯ чира шудӣ,
Оби софи ваъзи ӯ тира шудӣ.
Қавмро пайғом кардӣ аз ниҳон,
Ки нигаҳ доред дин з-ин гумраҳон.
126/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
