 |
Рафтани қозӣ ба хонаи зани Ҷӯҳӣ ва ҳалқа задани Ҷӯҳӣ ба хашм бар дар ва гурехтани қозӣ дар сандуқе, ило охириҳ Макри зан поён надорад, рафт шаб
Қозии зирак сӯйи зан баҳри даб.
Зан ду шамъу нуқлу маҷлис рост кард,
Гуфт: «Мо мастем бе ин обх(в)ард».
Андар он дам Ҷӯҳӣ омад, дар бизад,
Ҷуст қозӣ маҳрабе, то дархазад.
Ғайри сандуқе надид ӯ хилвате,
Рафт дар сандуқ аз хавф он фатӣ.
Андаромад Ҷӯҳиву гуфт: «Эй ҳариф!
Эй ваболам дар рабеъу дар хариф!
Ман чӣ дорам, ки фидоят нест он?
Ки зи ман фарёд дорӣ ҳар замон.
Бар лаби хушкам гушодастӣ забон,
Гоҳ муфлис хониям, гаҳ қалтабон.
Ин ду иллат гар бувад, эй ҷон, маро,
Он яке аз тусту дигар аз Худо.
Ман чӣ дорам ғайри он сандуқ, к-он
Ҳаст мояй тӯҳмату пояй гумон.
Халқ пиндоранд зар дорам дарун,
Дод вогиранд аз ман, з-ин зунун.
Сурати сандуқ бас зебост, лек
Аз урузу симу зар холист нек.
Чун тани зарроқи хубу бовиқор,
Андар он салла наёбӣ ғайри мор.
Ман барам сандуқро фардо ба кӯ,
Пас бисӯзам дар миёни чорсӯ.
То бибинад мӯъмину габру ҷуҳуд,
Ки дар ин сандуқ ҷуз лаънат набуд».
Гуфт зан: «Ҳай, даргузар, эй мард, аз ин»
Хӯрд савгандон, ки накнам ҷуз чунин.
Аз пагаҳ ҳаммол овард ӯ чу бод,
Зуд он сандуқ бар пушташ ниҳод.
Андар он сандуқ қозӣ аз накол
Бонг мезад, к-эй ҳамолу эй ҳамол!
Кард он ҳаммол росту чап назар,
К-аз чӣ сӯ дармерасад бонгу хабар?
Ҳотиф аст ин доъии ман, эй аҷаб!
Ё париям мекунад пинҳон талаб?»
Чун паёпай гашт он овозу беш,
Гуфт: «Ҳотиф нест», бозомад ба хеш.
Оқибат донист, к-он бонгу фиғон
Буд зи сандуқу касе дар вай ниҳон.
Ошиқе, к-ӯ дар ғами маъшуқ рафт,
Гарчи берун аст, дар сандуқ рафт.
Умр дар сандуқ бурд аз андуҳон,
Ҷуз ки сандуқе набинад аз ҷаҳон.
Он саре, ки нест фавқи осмон,
Аз ҳавас, ӯро дар он сандуқ дон.
Чун зи сандуқи бадан берун равад,
ӯ зи гӯре сӯйи гӯре мешавад.
Ин сухан поён надорад, қозиш,
Гуфт: «Эй ҳаммолу эй сандуқкаш!
Аз ман огаҳ кун даруни маҳкама,
Ноибамро зудтар бо ин ҳама.
То харад инро ба зар з-ин бехирад,
Ҳамчунин баста ба хонай мо барад».
Эй Худо, бигмор қавме рӯҳманд,
То зи сандуқи баданмон вохаранд.
Халқро аз банди сандуқи фусун
Кай харад ҷуз анбиёву мурсалун?
Аз ҳазорон як касе хушманзар аст,
Ки бидонад, к-ӯ ба сандуқ андар аст.
ӯ ҷаҳонро дида бошад пеш аз он,
То бад-он зид ин зидаш гардад аён.
З-ин сабаб ки илм золай мӯъмин аст,
Орифи золай худ асту мӯқин аст.
Он ки ҳаргиз рӯзи некӯ худ надид,
ӯ дар ин идбор кай хоҳад тапид?
Ё ба тифлӣ дар асирӣ уфтод,
Ё худ аз аввал зи модар банда зод.
Завқи озодӣ надида ҷони ӯ,
Ҳаст сандуқи сувар майдони ӯ.
Доимо маҳбус ақлаш дар сувар,
Аз қафас андар қафас дорад гузар.
Манфазаш на аз қафас сӯйи уло,
Дар қафасҳо меравад аз ҷо ба ҷо.
Дар нубӣ «ин астатаътум фанфузу»,
Ин сухан бо ҷинну инс омад зи ҳу.
Гуфт: «Манфаз нест аз гардунатон
Ҷуз ба султону ба ваҳйи осмон».
Гар зи сандуқе ба сандуқе равад,
ӯ самоӣ нест, сандуқӣ бувад.
Фурҷаи сандуқ нав-нав муксир аст,
Дарнаёбад, к-ӯ ба сандуқ-андар аст.
Гар нашуд ғарра бад-ин сандуқҳо
Ҳамчу қозӣ ҷӯяд итлоқу раҳо.
Он ки донад ин, нишонаш он шинос,
К-ӯ набошад бе фиғону бе ҳарос.
Ҳамчу қозӣ бошад ӯ дар иртиъод,
Кай барояд як даме аз ҷон-ш шод?
Саҳифаи 127/140
|
دفتریکوم
