 |
|
|
 |
Васвасае, ки подшоҳзодаро пайдо шуд, аз сабаби истиғное ва кашфе, ки аз шоҳи дил ӯро ҳосил шуда буд ва қасди ношукриву саркашӣ мекард, шоҳро аз роҳи илҳому сирр хабар шуд, дилаш дард кард, рӯҳи ӯро захме зад, чунонки сурати шоҳро хабар набуд, ило охириҳ Чун мусаллам гашт бе байъу широ,
Аз даруни шоҳ дар ҷонаш ҷиро.
Қут мехӯрдӣ зи нури ҷони шоҳ,
Моҳи ҷонаш ҳамчу аз хуршед моҳ.
Ротибай ҷоне зи шоҳи бенадид
Дам ба дам дар ҷони масташ мерасид.
Он на ки тарсову мушрик мехуранд,
З-он ғизое, ки малоик мехуранд.
Андаруни хеш истиғно бидид,
Гашт туғёне зи истиғно падид.
Ки на ман ҳам шоҳу ҳам шаҳзодаам?
Чун инони худ бад-ин шаҳ додаам?
Чун маро моҳе баромад болумаъ,
Ман чаро бошам ғубореро табаъ?
Об дар ҷӯйи ман асту вақти ноз
Нози ғайр аз чӣ кашам ман бениёз?
Сар чаро бандам? Чу дарди сар намонд,
Вақти рӯйи зарду чашми тар намонд.
Чун шакарлаб гаштаам, ориз қамар,
Боз бояд кард дуккони дигар.
З-ин манӣ чун нафс зоидан гирифт,
Садҳазорон жож хоидан гирифт.
Сад биёбон з-он суйи ҳирсу ҳасад,
То бад-он ҷо чашми бад ҳам мерасад.
Баҳри шаҳ, ки марҷаъи ҳар об ӯст,
Чун надонад, он чӣ андар селу ҷӯст?
Шоҳро дил дард кард аз фикри ӯ,
Носипосии атои бикри ӯ.
Гуфт: «Охир, эй хаси воҳиадаб!
Ин сазои доди ман буд, эй аҷаб!
Ман чӣ кардам бо ту з-ин ганҷи нафис?
Ту чӣ кардӣ бо ман аз хӯйи хасис?
Ман туро моҳе ниҳодам дар канор,
Ки ғурубаш нест то рӯзи шумор.
Дар ҷазои он атои нури пок
Ту задӣ дар дидаи ман хору хок?
Ман туро бар чарх гашта нардбон,
Ту шуда дар ҳарби ман тиру камон?»
Дарди ғайрат омад андар шаҳ падид,
Акси дарди шоҳ андар вай расид.
Мурғи давлат дар итобаш бартапид,
Пардаи он гӯша гашта бардарид.
Чун даруни худ бидид он хушписар,
Аз сияҳкории худ гарду асар.
Он вазифай лутфу неъмат кам шуда,
Хонаи шодии ӯ пурғам шуда.
Бо худ омад ӯ зи мастии уқор,
З-он гунаҳ гашта сараш хонай хумор.
Хӯрда гандум, ҳулла з-ӯ берун шуда,
Хулд бар вай бодия-в ҳомун шуда.
Дид, к-он шарбат варо бемор кард,
Заҳри он мову маниҳо кор кард.
Ҷони чун товус дар гулзори ноз
Ҳамчу ҷуғде шуд ба вайронай маҷоз.
Ҳамчу Одам дур монд ӯ аз биҳишт,
Дар замин меронд гове баҳри кишт.
Ашк меронд ӯ, ки эй ҳиндуи зов!
Шерро кардӣ асири думми гов?
Кардӣ, эй нафси бади бориднафас
Бе ҳифозе бо шаҳи фарёдрас?
Дом бигзидӣ зи ҳирси гандуме,
Бар ту шуд ҳар гандуми ӯ каждуме.
Дар сарат омад ҳавои мову ман,
Қайд бин бар пойи худ панҷоҳ ман».
Навҳа мекард ин намат бар ҷони хеш,
Ки чаро гаштам зиди султони хеш?
Омад ӯ бо хешу истиғфор кард,
Бо инобат чизи дигар ёр кард.
Дард, к-он аз ваҳшати имон бувад,
Раҳм кун, к-он дард бедармон бувад.
Мар башарро худ мабо ҷомай дуруст,
Чун раҳид аз сабр, дар ҳин садр ҷуст.
Мар башарро панҷаву нохун мабод,
Ки на дин андешад он гаҳ, на садод.
Одамӣ андар бало кушта беҳ аст,
Нафс кофирнеъмат асту гумраҳ аст.
134/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
