 |
Руҷӯъ кардан ба қиссаи парваридани Ҳақ таъоло Намрудро бе воситаи модару доя дар тифлӣ Ҳосил он равзай чу боғи орифон,
Аз самуму сарсар омад дар амон.
Як паланге тифлагон нав зода буд,
Гуфтам: «ӯро шир деҳ», тоат намуд.
Пас бидодаш ширу хидматҳош кард,
То ки болиғ гашту зафту шермард.
Чун фитомаш шуд, бигуфтам бо парӣ,
То даромӯзид нутқу доварӣ.
Парвариш додам мар ӯро з-он чаман,
Кай ба гуфт-андар бигунҷад фанни ман?
Дода ман Айюбро меҳри падар
Баҳри меҳмонии кирмон безарар.
Дода кирмонро бар ӯ меҳри валад,
Бар падар ман, ин-т қудрат, ин-т яд.
Модаронро даъб ман омӯхтам,
Чун бувад лутфе, ки ман афрӯхтам?
Сад иноят кардаму сад робита,
То бибинад лутфи ман бевосита.
То набошад аз сабаб дар кашмакаш,
То бувад ҳар истиъонат аз манаш.
В-арна то худ ҳеч узре набвадаш,
Шаквате набвад зи ҳар ёри бадаш.
Ин хазона дид бо сад робита,
Ки бипарвардам варо бевосита.
Шукри ӯ он буд, эй бандай Халил!
Ки шуд ӯ Намруду сӯзандай Халил».
Ҳамчунон, к-ин шоҳзода шукри шоҳ,
Кард истикбору истиксори ҷоҳ.
Ки чаро ман тобиъи ғайре шавам,
Чунки соҳибмулку иқболи навам.
Лутфҳои шаҳ, ки зикри он гузашт,
Аз таҷаббур бар дилаш пӯшида гашт.
Ҳамчунон Намруд он алтофро
Зери по бинҳод аз ҷаҳлу амо.
Ин замон кофир шуду раҳ мезанад,
Кибру даъвои худоӣ мекунад.
Рафта сӯйи осмони боҷалол,
Бо се каргас, то кунад бо ман қитол.
Садҳазорон тифли беталвимро
Кушта, то ёбад вай Иброҳимро.
Ки мунаҷҷим гуфт, к-андар ҳукми сол,
Зод хоҳад душмане баҳри қитол.
Ҳин, бикун дар дафъи он хасм эҳтиёт,
Ҳар кӣ мезоид, мекушт аз хубот.
Кӯрии ӯ раст тифли ваҳйкаш,
Монд хунҳои дигар дар гарданаш.
Аз падар ёбид он мулк, эй аҷаб!
То ғурураш дод зулмоти насаб?
Дигаронро гар уму аб шуд ҳиҷеб,
ӯ зи мо ёбид гавҳарҳо ба ҷеб.
Гурги даррандаст нафси бад, яқин,
Чӣ баҳона мениҳӣ бар ҳар қарин?
Дар залолат ҳаст сад калро кулаҳ,
Нафси зишти куфрноки пурсафаҳ.
З-ин сабаб мегӯям, эй бандай фақир!
Силсила аз гардани саг бармагир.
Гар муаллим гашт ин саг, ҳам саг аст,
Бош «заллат нафсуҳу», к-ӯ бадраг аст.
Фарз меорӣ ба ҷо, гар тоифӣ,
Бар Суҳайле, чун адими тоифӣ.
То Суҳайлат вохарад аз шарри пӯст,
То шавӣ чун мӯзае ҳампойи дӯст.
Ҷумла Қуръон шарҳи хубси нафсҳост,
Бингар андар мусҳаф, он чашмат куҷост?
Зикри нафси одиён, к-олат биёфт,
Дар қитоли анбиё мӯ мешикофт.
Қарн-қарн аз шуми нафси беадаб,
Ногаҳон андар ҷаҳон мезад лаҳаб.
Саҳифаи 137/140
|
دفتریکوم
