 |
|
|
 |
Руҷӯъ кардан бад-он қисса, ки шоҳзода захм хӯрд аз хотири шоҳ, пеш аз истикмоли фазоили дигар аз дунё бирафт Қисса кӯтаҳ кун, ки рашки он ғаюр
Бурд ӯро баъди соле сӯйи гӯр.
Шоҳ чун аз маҳв шуд сӯйи вуҷуд,
Чашми миррихиш он хун карда буд.
Чун ба таркаш бингарид он беназир,
Дид кам аз таркашаш як чӯба тир.
Гуфт ку он тиру аз Ҳақ бозҷуст,
Гуфт, к-андар ҳалқи ӯ, к-аз тири туст.
Афв кард он шоҳи дарёдил, вале
Омада буд тир, аҳ бар мақтале.
Кушта шуд, дар навҳаи ӯ мегирист,
ӯст ҷумла, ҳам кушанда-в ҳам валист.
В-ар набошад ҳар ду, ӯ пас кулл нест,
Ҳам кушандай халқу ҳам мотамкунест.
Шукр мекард он шаҳиди зардхад,
К-он бизад бар ҷисму бар маънӣ назад.
Ҷисми зоҳир оқибат худ рафтанист,
То абад маънӣ бихоҳад шод зист.
Он итоб ар рафт, ҳам бар пӯст рафт,
Дӯст беозор сӯйи дӯст рафт.
Гарчи ӯ фитроки шоҳаншаҳ гирифт,
Охир аз айнулкамол ӯ раҳ гирифт.
В-он севум коҳилтарини ҳар се буд,
Сурату маънӣ ба куллӣ ӯ рабуд.
138/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
