 |
Ёфтани мурид муродро ва мулоқоти ӯ бо шайх наздики он беша Андар ин буд ӯ, ки шайхи номдор
Зуд пеш афтод бар шере савор.
Шери ғуррон ҳезумашро мекашид,
Бар сари ҳезум нишаста он саъид.
Тозиёна-ш мори нар буд аз шараф,
Морро бигрифта чун харзан ба каф.
Ту яқин медон, ки ҳар шайхе, ки ҳаст,
Ҳам саворӣ мекунад бар шери маст.
Гарчи он маҳсусу ин маҳсус нест,
Лек он бар чашми ҷон малбус нест.
Садҳазорон шер зери ронашон
Пеши дидай ғайбдон ҳезумкашон.
Лек як-якро Худо маҳсус кард,
То ки бинад низ ӯ, ки нест мард.
Дидаш аз дуру бихандид он хидев,
Гуфт: «Онро машнав, эй мафтуни дев!»
Аз замири ӯ бидонист он ҷалил,
Ҳам зи нури дил, бале «неъма-д-далел».
Хонд бар вай як ба як он зуфунун,
Он чӣ дар раҳ рафт бар вай то кунун.
Баъд аз он дар мушкили инкори зан
Баркушод он хушсароянда даҳан,
К-он таҳаммул аз ҳавои нафс нест,
Он хаёли нафси туст, он ҷо маист.
Гар на сабрам мекашидӣ бори зан,
Кай кашидӣ шери нар бегори ман?
Уштурони бухтиям андар сабақ
Масту бехуд зери маҳмилҳои Ҳақ.
Ман наям дар амру фармон нимхом,
То бияндешам ман аз ташнеъи ом.
Оми мову хоси мо фармони ӯст,
Ҷони мо бар рӯ давон ҷӯёни ӯст.
Фардии мо, ҷуфтии мо н-аз ҳавост,
Ҷони мо чун мӯҳра дар дасти Худост.
Нози он аблаҳ кашему сад чу ӯ,
На зи ишқи рангу на савдои бӯ.
Ин қадар худ дарси шогирдони мост,
Карру фарри малҳамай мо то куҷост?
То куҷо? Он ҷо ки ҷоро роҳ нест,
Ҷуз сано барқи маҳи Аллоҳ нест.
Аз ҳама авҳому тасвироти дур,
Нури нури нури нури нури нур.
Баҳри ту аз паст кардам гуфтугӯ,
То бисозӣ бо рафиқи зиштхӯ.
То кашӣ хандону хуш бори ҳараҷ
Аз пайи «ас-сабру мифтоҳу-л-фараҷ».
Чун бисозӣ бо хасии ин хасон,
Гардӣ андар нури суннатҳо расон.
К-анбиё ранҷи хасон бас дидаанд,
Аз чунин морон басе печидаанд.
Чун муроду ҳукми Яздони ғафур
Буд дар қидмат таҷалливу зуҳур.
Бе зи зидде зиддро натвон намуд
В-он шаҳи бемислро зидде набуд.
Саҳифаи 74/140
|
Дафтари якум
